بریده‌هایی از کتاب رباعیات زنجیره‌ای

باید بخوری، اگرکه خوردی بُردی البته نبایست بگویی خوردی

دوره دوره کوچولوهاست. همه‌چیز، کوچولویش خریدار دارد. اصلاً کوچولو مُد است. کسی که کتاب کوچولو می‌خرد، لابد حوصله درست و حسابی ندارد. چه برسد به خواندن مقدمه مفصل بر کتاب کوچولو.

می‌گفت بیا که رانت‌خواری نکنیم بر گُرده خلق خرسواری نکنیم آقای مدیر با غضب داد کشید: یکباره بگو که هیچ کاری نکنیم

تایسون‌های‌وطنی آقا پسری که چارتا خواهر داشت از غول چراغ هیکلی بهتر داشت از ورزش بوکس، آمد و، در را بست آرام نشست و زیر ابرو برداشت

مشغول معاش عالی و کسب شدند دارای هزار گونه برچسب شدند با دوز و کلک، خران همدوره ما رفتند و برای خودشان اسب شدند

نکویی در نکویی آفریدند مثالِ خوبرویی آفریدند سبیلی را به سَروی نصب کردند ابوالفضل زرویی آفریدند

ای دوست، بیا که عشق و حالی بکنیم شامی بخوریم و قیل و قالی بکنیم

اوضاع نماد بی‌در و پیکری است انگار تمام کارها سرسری است قدری که ظریف می‌شوم، می‌گویم اصلاً نکند که جنگ‌ها زرگری است

۸: عارف قزوینی قومی پی دلبران زیبا و جوان قومی همه دل در گرو پیرتران ناگاه یکی عارف قزوینی گفت کای بی‌خبران، راه نه این است و نه آن

خورشیده مده به شام تارم، گمشو لبخند مزن به حال زارم، گمشو ای عقل عزیز، ای نصیحت پیشه من حوصله تو را ندارم، گمشو

خورشیده مده به شام تارم، گمشو لبخند مزن به حال زارم، گمشو ای عقل عزیز، ای نصیحت پیشه من حوصله تو را ندارم، گمشو

حالا همگی رفیق صد ساله شدند بر روی تناقضاتِ هم ماله شدند دیروز ز باجناق بدتر بودند امروز تمامشان پسرخاله شدند

می‌گفت: گروه و حزب ما خوب‌تر است اهدافِ وی از مال شما خوب‌تر است گفتم که اگر درست گلپر بزنی حتماً عدسی ز لوبیا خوب‌تر است

۲۵: واضح و مبرهن ناگاه چنان شد و چنان شد همه‌چیز یعنی که همان شد و همان شد همه‌چیز واضح‌تر از این نیست صلاح من و تو یک‌باره فلان شد و فلان شد همه‌چیز

تهران به‌خدا شهر تماشا شده است بیش از دهه گذشته زیبا شده است جردن به تمام آن سرایت کرده‌ست چون عرضه فزون‌تر از تقاضا شده است

می‌گفت: گروه و حزب ما خوب‌تر است اهدافِ وی از مال شما خوب‌تر است گفتم که اگر درست گلپر بزنی حتماً عدسی ز لوبیا خوب‌تر است

۴۹: نیز هم مرا از آجر کج آفریدند گمانم از سر لج آفریدند میان شاعرانِ درگذشته مرا از خاکِ ایرج آفریدند

۴۶: استثتائاً دوبیتی به شوق ابروی دلبر دلم تنگ به‌یاد آن لب شکّر دلم تنگ دلم تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ همین‌طوری الی‌آخر دلم تنگ

۲۸: کسی‌بیکارنیست بر مرکب بخت خوش سواریم همه از برکت دوست، کار داریم همه بیهوده مگو ز معضل بیکاری عمری است که دائم سرکاریم همه

می‌گفت بیا که رانت‌خواری نکنیم بر گُرده خلق خرسواری نکنیم آقای مدیر با غضب داد کشید: یکباره بگو که هیچ کاری نکنیم