بریده‌هایی از کتاب محمد بن سلمان

هیچ اثری از دین‌های دیگر در این کشور وجود نداشت و اعضای هیئت امر به معروف فعالانه ادیان دیگر را سرکوب می‌کردند. یهودیانی که در این کشور کار می‌کنند دینشان را مخفی می‌کنند. مسیحیان صلیب به لباس و گردن خود نصب نمی‌کنند. هیچ کلیسایی در این کشور نیست. حتی نام تجاری چرچ چیکن (به معنی مرغ کلیسایی) را به «تگزاس چیکن» تغییر داده‌اند. مقامات سعودی می‌گویند این وضعیت به معنی سرکوب دین‌های دیگر نیست، بلکه عربستان چون منحصراً جای مسلمانان است قوانین خاص خود را دارد، همان‌طورکه کشور واتیکان برای مسیحیان است و قوانین خاص خود را دارد. ولی واقعیت این است که حتی زنان محجبه و مردان معمم بی‌هیچ مشکلی می‌توانند از کلیسای جامع پیتر قدیس که قلب شهر واتیکان است بازدید کنند.

عادل الجبیر، که به وزارت خارجه منصوب شده بود از سوزان رایس، مشاور امنیت ملی، برای بن سلمان درخواست یک ملاقات خصوصی کرد. رایس موافقت کرد و در دفترش با بن سلمان دیدار کرد. یخ بن سلمان در این جلسه آب شد و درمورد همسر و خانواده‌اش با رایس صحبت‌هایی کرد و به او گفت قصد دارد در زمینهٔ حقوق زنان در عربستان سعودی گشایش‌هایی ایجاد کند. مشخص بود که این اقدام در راستای جلب‌توجه رایس صورت می‌گیرد و هدف آن ایجاد ارتباط با زن قدرتمندی بود که اگر کلینتون در آینده تشکیل دولت می‌داد، قطعاً پست مهمی در کابینهٔ وی می‌داشت. مقامات کاخ سفید از این اقدام استراتژیک بن سلمان تحت‌تأثیر قرار گرفتند، اما سردرگم نیز شدند. به‌محض به قدرت رسیدن بن سلمان رهبران خارجی سعی کردند اطلاعاتی درمورد ویژگی‌های شخصیتی وی جمع‌آوری کنند، اما اطلاعاتی که به‌دست می‌آوردند باورکردنی نبود: بن سلمان مادر خود را به‌همراه دو خواهرش در کاخی زندانی کرده بود. حیرت‌انگیزتر اینکه مخفیگاه مادرش را حتی از پدرش که پادشاده بود نیز مخفی کرده بود.

پس از درگذشت ملک‌عبدالله، بن سلمان چهار مشاور را به خدمت گرفت و یک‌شبه برنامه‌ای برای تغییر ساختار دولت و قبضهٔ کامل قدرت تهیه کرد. فردای آن روز بن سلمان حکمی صادر کرد که براساس آن چندین ارگان دولتی تعطیل می‌شد و دو شورای عالی جایگزین آنها می‌شد: شورای عالی توسعهٔ اقتصادی و شورای عالی امنیت. بن سلمان مسئولیت شورای نخست را خود به‌عهده گرفت و با این کار بر اقتصاد عربستان سلطهٔ کامل پیدا کرد. وی پس از مدتی شورای دیگر را نیز در اختیار گرفت. وی در این زمینه می‌گوید: «ظرف همان دوازده ساعت اول تصمیمات لازم گرفته شد و ظرف ده روز کل ساختار دولت تغییر کرد.»

تصور غالب افراد بر این است که اعضای خاندان سلطنتی سعودی همه بسیار ثروتمند هستند، ولی اختلاف سطح ثروت در میان اعضای خاندان سلطنت بیداد می‌کرد. بن سلمان در میان اعضای خاندان سلطنت رتبهٔ بالایی نداشت. وی در دوران نوجوانی دیده بود پدرش با اینکه شخص نامداری است، ولی نسبت به اعضای ارشد خاندان سلطنتی ثروت چندانی ندارد. به‌مرور زمان و پایان دوران جوانی درک این تفاوت‌ها ناراحت‌کننده‌تر شد، چون عموزاده‌های بن سلمان در پایتخت‌های اروپایی با خودروهای مجلل خوش‌گذرانی می‌کردند و هرجا که می‌رفتند، هتل را برایشان قرق می‌کردند. ریخت‌وپاش اعضای خاندان سلطنتی سرسام‌آور بود و تمام خانه‌های پرزرق‌وبرق حراجی‌های هارودز را از آن خود می‌کردند که کشوهای اتاق‌هایش پر از طلا و جواهرات فراوان برای دختران و همسرانشان بود. آنها به کارمندان هتل‌ها انعام‌های هزاردلاری می‌دادند و اگر در قمارخانه‌ها چشمشان به آشنایان می‌افتاد، بسته‌های ۱۰۰ هزاردلاری به آنها می‌بخشیدند. هر بار که وارد یک مغازهٔ ساعت‌فروشی می‌شدند ممکن بود یک ساعت ۴۰۰ هزاردلاری بخرند.

بن سلمان بعدها می‌گفت پدرش شخصاً بر تعلیم و تربیت او و خواهران و برادرانش نظارت می‌کرد و هر هفته برای آنها کتابی را مشخص می‌کرد و در آخر هفته از آنها امتحان می‌گرفت.

وقتی یک ولیعهد می‌میرد، ولیعهد جدیدی به‌جای او می‌گذارند! اینجا مگر مزرعه است؟ مگر ما مرغ‌های مرغدانی هستیم؟

کشور یمن برای شبه‌جزیرهٔ عربستان، تکرار خاطرهٔ افغانستان برای آمریکا بود. ولی مقامات سعودی در واشنگتن و ریاض به همتایان آمریکایی خود می‌گفتند این جنگ قطعاً ظرف چند هفته به پایان می‌رسد.

در طول تاریخ، هر قدرت خارجی‌ای که سعی کرده با استفاده از ابزارهای نظامی در امور سیاسی داخلی یمن دخالت کند دست از پا درازتر به خانه برگشته است.

وارد کردن تلویزیون به سعودی در دههٔ ۱۹۶۰ چنان هیاهویی ایجاد کرد که شاید یکی از دلایل ترور ملک‌فیصل همین مخالفت‌ها بوده باشد.

حاکمان سعودی از زمان تأسیس اولین دولتشان در اواسط سدهٔ هجدهم، از افراط‌گرایی استفاده می‌کردند. در نخستین قدم، محمدبن سعود مبارزان متعصبی را به دور خود جمع کرد که به تمام مخالفانشان برچسب کافر می‌زدند و به طرفه‌العینی سر از تن جدا می‌کردند. همان روشی که داعش در سدهٔ بیست‌ویکم در پیش گرفت، با این تفاوت که داعش از رسانه‌های اجتماعی نیز استفاده می‌کرد و ادعاهای جهانی داشت. در سال ۱۸۰۲ نیروهای سعودی به شهر مقدس شیعیان، شهر کربلا در عراق، حمله کردند و هزاران نفر ازجمله زنان و کودکان را قتل عام کردند، چون معتقد بودند زیارت مقبره‌های باستانی و عزاداری آنها حرکتی کفرآمیز است. آنها در همان سال قتل عام دیگری در شهر طائف در کشور سعودی به‌راه انداختند. آنها سال بعد مکه را گرفتند و در آنجا نیز پاک‌سازی به‌راه انداختند و مقبره‌ها را ویران کردند. ادارهٔ همه‌چیز را به‌دست رهبران مذهبی وهابی دادند و اگر کسی با دین وهابی مخالف بود، نمی‌گذاشتند حج به‌جا بیاورد.