بریده‌هایی از کتاب انقلاب تصورناپذیر در ایران

«علی‌رغم قدرت نیروهای امنیتی، مساجد و مراکز مذهبی پناهگاه‌هایی بود که ما آنجا با یکدیگر ملاقات می‌کردیم، به گفت‌وگو می‌نشستیم، آماده می‌شدیم، سازمان‌دهی می‌کردیم و می‌بالیدیم»

من باور ندارم که عالمان علوم اجتماعی هیچ‌گاه قادر باشند انقلاب‌ها را پیش‌بینی کنند، زیرا خود انقلابی‌ها نیز نمی‌دانند چه پیش خواهد آمد و رفتار آن‌ها واکنشی است به این آشفتگی. یگانه کاری که برای عالمان علوم اجتماعی باقی می‌ماند این است که بعد از واقعه ساخت ذهنی آن لحظه را بکاوند. این چیز مسخره‌ای نیست. این تلاشی چالش‌برانگیز است برای موشکافی در شواهد و کوشش برای برای فهمیدن آنچه در ذهن مردم می‌گذشته است، در مکانی مشخص، در بافتی خاص و در یک لحظهٔ دراماتیکِ دوران‌ساز.