بریده‌هایی از کتاب روزهای انقلاب

درنهایت، یکی از دلایل اصلی انقلاب ایران نبود مدرن‌سازی سیاسی بود. (۴) اگر مدرن‌سازی سیاسی اتفاق می‌افتاد، اگر حکومت مرکزی در قبالِ جمعیت حساس‌تر و پذیراتر بود و، به‌جای استفاده از زور برای ساکت‌کردن مخالفان، اجازهٔ مشارکت در دولت را می‌داد، شاید از انقلاب اجتناب می‌شد. مدرن‌سازی، به‌شکل دراختیارداشتن و افزایش ژاندارم‌ها (پلیس روستایی)، پلیس، پلیس مخفی (ساواک) و نیروهای مسلح در مقابل شهروندان،‌ در محدودکردن اقدام سیاسی موفق بود، تا آنگاه که خشم انباشته شد و چنان نیرویی جمع کرد که می‌توانست رژیمی را سرنگون کند. همچنین،‌ در علی‌آباد، به علت نبود مدرن‌سازی سیاسی و بنابراین کمبود دانش دربارهٔ راه‌های جایگزین در رسیدن به پیشرفت سیاسی،‌ روستاییان به طایفه‌کشی محلی خود برگشتند (رقابت سیاسی و درگیری میان دارودسته‌های خویشاوندمحور)، و این الگوی سیاسی را در فرایند انقلابی ۱۹۷۸-۱۹۷۹ به کار بردند.

جمهوری اسلامی بیشتر از شاه مردم را غیرمذهبی کرده است.

من، از طریق تاریخ شفاهی، مشاهدهٔ مشارکتی در طول درگیری، مصاحبه، نوشتن گزارش درگیری‌ها، تعاملات و مکالمات اجتماعی، اطلاعاتی را دربارهٔ فرهنگ طایفه‌کشی علی‌آباد و فرایند تغییر سیاست معمول در علی‌آباد، قبل از مرکزیت‌یافتن دولت و اصلاحات ارضی دههٔ ۱۹۶۰، در کنار هم قرار دادم.

یکی از دلایل اصلی انقلاب ایران نبود مدرن‌سازی سیاسی بود. (۴) اگر مدرن‌سازی سیاسی اتفاق می‌افتاد، اگر حکومت مرکزی در قبالِ جمعیت حساس‌تر و پذیراتر بود و، به‌جای استفاده از زور برای ساکت‌کردن مخالفان، اجازهٔ مشارکت در دولت را می‌داد، شاید از انقلاب اجتناب می‌شد

بسیاری از روحانیان شیعه ازدست‌دادن قدرت خودشان و اصلاحات ارضی را دوست نداشتند، اصلاحاتی که آن را خلاف قوانین اسلامی می‌دانستند و باعث ازدست‌دادن منابع ثروتشان شده بود.

ایرانیانِ موافق با جنبش انقلابی تا قبل از سقوط رژیم از توجه و دخالت خارجی‌ها راضی بودند،‌ اما، بلافاصله پس از موفقیت انقلاب، نگرانی اصلی‌شان احتمالِ این بود که سازمان سیا با همکاری نیروهای دیگر شاه را برگرداند.