بریده‌هایی از کتاب بازی نامحدود

می‌توانیم دنیایی بسازیم که در آن، بیشتر ما پس از بلند شدن از خواب برای رفتن به سر کار شوق داشته باشیم، وقتی سر کاریم احساس امنیت کنیم و در پایان روز، با حس رضایت به خانه بازگردیم. تغییری که از آن حرف می‌زنم آسان نیست، ولی شدنی است.

تابلوی راهنمایی بر سر یک دوراهی قرار دارد. یک سمت مسیر «پیروزی» و سمت دیگر، مسیر «رضایت» را نشان می‌دهد. باید یکی از این دو مسیر را برگزینیم. کدام مسیر را برمی‌گزینید؟

«اول به فکر افرادتان باشید و سپس به سود فکر کنید»

ذات بشر به‌گونه‌ای است که به دنبال راهکارهای آنی برای مشکلات ناخوشایند می‌گردد و برای پیشبرد بلندپروازی‌هایمان، اولویت‌مان با پیروزی‌های فوری است.

اگر فضاپیمایی پس از پرتاب سقوط می‌کرد، اشکال کار را پیدا و بارها و بارها تلاش می‌کردیم. و حتی پس از پرتاب موفق، باز هم به بهبود کار ادامه می‌دادیم. این کارها را به خاطر وعدهٔ پاداش آخر سال انجام نمی‌دادیم، بلکه احساس می‌کردیم جزئی از هدفی والاتر و فراتر از خودمان هستیم، چیز ارزشمندی که پس از مرگ‌مان هم باقی می‌ماند.

در سال ۲۰۱۱، با تلاش کارکنان زن در این شرکت بزرگ‌ترین پروندهٔ شکایت گروهی تبعیض شغلی علیه وال‌مارت در دادگاه باز شد. این زنان مدعی بودند ساختار شرکت به‌گونه‌ای طراحی شده که زنان حقوق کمتری از مردان بگیرند و برای ترفیع شغلی هم مسیر سخت‌تری پیش رو داشته باشند.

وقتی هدف را رشد بگذاریم، فرهنگ ناسالمی به وجود می‌آید که کوته‌نگری و خودخواهی یکه‌تازی می‌کنند و به اعتماد و همکاری خدشه وارد می‌شود. رشد نتیجهٔ کار است نه هدف. خروجی کار است نه فلسفهٔ وجودی. وقتی هدف والایی داریم، مشتاقانه حاضریم منافع‌مان را برای پیشبرد آن قربانی کنیم. وقتی فکر کنیم که پول یا رشد هدف است، احتمال اینکه برای حفظ منافع خودمان، دیگران یا خود هدف را قربانی کنیم بیشتر می‌شود

راهکارهای آنی برای مشکلات ناخوشایند می‌گردد و برای پیشبرد بلندپروازی‌هایمان، اولویت‌مان با پیروزی‌های فوری است. دنیا را براساس موفقیت‌ها و شکست‌ها و برندگان و بازندگان می‌بینیم. داشتن چنین دیدگاه پیش‌فرضی به دنیا در کوتاه‌مدت کارساز است، ولی اگر راهبرد فعالیت‌های سازمان و شرکت‌مان را براساس آن بچینیم، عواقب ناگواری در بلندمدت گریبان‌مان را می‌گیرند. چنین طرزفکر پیش‌فرضی نتایجی را رقم می‌زند که بسیار برای‌مان آشناست: اخراج شمار زیادی از کارکنان برای تحقق پیش‌بینی‌های دِیمی؛ محیط‌های کاری خشن و بی‌روح؛ تن دادن به خواسته‌های سهامداران به‌جای توجه به نیاز کارکنان و مشتریان؛ روی آوردن به روش‌های فریبکارانه و غیراخلاقی؛ پاداش دادن به افرادی از تیم که عملکردشان بالاست ولی زهر رفتارشان کل تیم را مسموم می‌کند و همزمان چشم‌پوشی کردن از آسیبی که به دیگر اعضای تیم وارد می‌کنند؛ پاداش دادن به رهبرانی که بیشتر به فکر خودشان هستند تا اینکه به فکر افرادشان باشند. تمام این کارها به کاهش وفاداری و حس تعلق و افزایش اضطراب و حس ناامنی افراد منجر می‌شوند که در سازمان‌های امروزی می‌بینیم

زندگی با طرزفکر نامحدود یعنی زندگی برای کمک به دیگران.

زندگی صحنهٔ یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمهٔ خود خواند و از صحنه رود صحنه پیوسته به جاست خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.