بریده‌هایی از کتاب راز پاریس

درد در همه‌جای دنیا با یک زبان حرف می‌زند.

درد در همه‌جای دنیا با یک زبان حرف می‌زند.

فِرِدی همیشه به او می‌گفت که در دنیایی رؤیایی زندگی می‌کند، گرچه این خصوصیتش را بیشتر از هرچیز دیگری دوست داشت ـ یک خوش‌بینی همیشگی! طوری‌که به دنیا نگاه می‌کرد، چیزی که می‌توانست باشد اما در واقعیت این‌طوری نبود.

قبل‌از جنگ، مردم نان‌های بیاتشان را داخل آب می‌ریختند تا به آنها غذا بدهند، اما آن روزها دیگر تمام شده بودند، حالا با همان نان‌ها باید خودشان را سیر می‌کردند.

«برای خودمان چای درست می‌کنم و می‌توانیم برای چند لحظه هم که شده وانمود کنیم این دنیا کاملاً هم دیوانه نشده است.»

انگار این دنیا دیوانه شده است

تو واقعاً می‌توانی گاهی‌اوقات بزرگ‌ترین خِنگِ عالم شوی. این را می‌دانستی؟ هیچ‌وقت هیچ‌کسی مثل تو نیست. احمق‌جان!

اگر به‌سختی دنبال یک داستان باشی، بالاخره پیدایش می‌کنی.

این فقط زخم دیگری از جنگ است. چه بسیار مردانی که شکست خوردند و بعداز تمام این جنگ‌ها تازه فهمیدند که درنهایت هیچ پیروزِ واقعی‌ای وجود ندارد. تنها چیزی که از جنگ باقی می‌مانَد زخم و آسیب است. حتی بعداز گذشت سال‌ها پس‌از جنگ مصیبت‌ها همچنان ادامه دارند.

داستانی از عشق، ترس و شجاعت در هوای سنگین و گرفتهٔ پاریسِ تحت‌اشغال که هنوز می‌توان صدای چکمه‌های سربازان را روی سنگ‌فرش‌های کوچه‌پس‌کوچه‌هایش شنید...

کنار رود سن می‌ایستاد و اردک‌ها را تماشا می‌کرد و یا گاهی هم رژهٔ بچه‌های مدرسهٔ ابتدایی لِوانت را می‌دید که دقیقاً رأس ساعت چهار بعدازظهر همراه مادران و پرستارهایشان به‌سمت نانوایی محل می‌رفتند تا یک میان‌وعده بخرند که تا زمان شام آنها را سیر نگه‌دارد.

این فقط زخم دیگری از جنگ است. چه بسیار مردانی که شکست خوردند و بعداز تمام این جنگ‌ها پی بردند که درنهایت هیچ پیروز واقعی‌ای وجود ندارد. تنها چیزی که از جنگ باقی می‌مانَد زخم و آسیب است. حتی پس‌از گذشت سال‌ها پس‌از جنگ این مصیبت‌ها همچنان ادامه دارند.

«می‌دانی، مردم در جنگ خودشان را نشان می‌دهند.»

همیشه داستان‌های خوب به تو یاد می‌دهند که اگر سعی کنی می‌توانی چه کسی باشی.

وَلری به دل کتاب‌ها پناه برده بود. درست مانند زنانی که به مردانی محکم تکیه می‌کنند

«فرانسه سرانجام کودکان جنگش را پذیرفت»

«این فقط زخم دیگری از جنگ است. چه بسیار مردانی که شکست خوردند و بعداز تمام این جنگ‌ها پی بردند که درنهایت هیچ پیروز واقعی‌ای وجود ندارد. تنها چیزی که از جنگ باقی می‌مانَد زخم و آسیب است. حتی پس‌از گذشت سال‌ها پس‌از جنگ این مصیبت‌ها همچنان ادامه دارند.»

هرچه به کریسمس نزدیک‌تر می‌شویم مردم هم عقلشان را از دست می‌دهند

جنگ قرار نبود تمام شود... حداقل نه برای تو... نه اگر در پاریس می‌ماندی.

می‌توانیم برای چند لحظه هم که شده وانمود کنیم این دنیا کاملاً هم دیوانه نشده است