بریده‌هایی از کتاب خورشید حتماً می‌تابد

برای اعتراض فریاد کشیدیم؛ برای اتحاد و برای اینکه گاهی اوقات فریادکشیدن تنها کاری است که از دست آدم برمی‌آید.

یک نفر نفرت ورزیدن را به بنی هیز آموخته بود و بنی هیز هم آن را به پسرش هنری یاد داده بود. اما حالا هنری داشت یاد می‌گرفت که نفرت او را به هیچ‌جا نمی‌رساند.

آدم‌ها اهمیتی به حقیقت نمی‌دادند، پس من هم به آدم‌ها اهمیتی نمی‌دادم.

خدا شاید آن بالا نشسته بود اما قطعاً این پایین را نگاه نمی‌کرد.

تنها راه جنگیدن با بی‌عدالتی جنگیدن از درون است.

اینکه تک‌تک لحظات سخت زندگی‌مان را از نظر بگذرانیم و تصور کنیم اگر تصمیمات دیگری می‌گرفتیم و کارهای دیگری می‌کردیم زندگی‌مان چگونه بود؟

همچنین لازم است در مورد شأن و منزلت و ارزش انسان بدانیم. نیاز داریم بدانیم که قطعاً همهٔ ما ارزشمندتر و بهتر از بدترین کاری هستیم که تابه‌حال انجام داده‌ایم. داستان آنتونی هینتون کمک می‌کند برخی از این مشکلات را درک کنیم و در نهایت بدانیم مفهوم زنده‌ماندن، پیروزشدن و بخشیدن چیست.

میزان تمدن یک جامعه را می‌توان از تعداد زندانیانش فهمید. فئودور داستایفسکی

ارزش هر شخص بیشتر از بدترین کاری است که انجام داده است.

روز ما هم بالاخره خواهد رسید. ناامید نشو، پیروزی از آنِ کسانی است که بیشتر پایداری می‌کنند نه کسانی که سریع‌تر پیش می‌روند. به این که پیروز می‌شویم و به خانه برمی‌گردی بیشتر از همیشه امیدوارم.

خدا نقشه‌ای داشت و همیشه هم طرف عدالت بود. خدا از پس هر کاری برمی‌آمد و هیچ‌وقت هم شکست نمی‌خورد. باید باور می‌کردم. شانزده سالِ طولانی در انتظار دیدن عدالت خداوند بودم، آمادهٔ رحمت. آزادی‌ام آن‌قدر نزدیک بود که می‌توانستم طعمش را بچشم

مارتین لوترکینگ گفته است: «کسی نمی‌تواند از شما سواری بگیرد، مگر اینکه خودتان برای او خم شده باشید.»

میزان تمدن یک جامعه را می‌توان از تعداد زندانیانش فهمید.

باشد که همهٔ ما بی‌قید و شرط عشق‌ورزیدن را از او بیاموزیم.

دستم را در دستش گرفت، با هم دست دادیم و در آن لحظه، چنان قدرت، محبت و امیدی را احساس کردم که انگار همهٔ این‌ها از دستش بیرون می‌آمد و به دست من می‌رسید. چیزی شبیه شوک الکتریکی بود. محکم و قدرتمند با او دست دادم.

به محض اینکه نگهبان سلول هنری را ترک کرد، مقداری قهوه به سلول هنری فرستادم. زندانیان کناری‌ام دست دراز کردند، قهوه را از من گرفتند و دست به دست آن را به زندانی کناری هنری رساندند. در تمام بند و تمام روز، مردانی که اگر همدیگر را در خیابان می‌دیدند ممکن بود یکدیگر را بکشند، غذاهای خودشان را دست به دست به سلول هنری می‌فرستادند. شکلات تخته‌ای، سوپ، قهوه و تکه‌های کوچک شکلات و حتی میوه. هر کس هر چیز به‌دردبخوری که از بوفهٔ زندان تهیه کرده بود یا از غذایش باقی مانده بود برای هنری می‌فرستاد. هیچ‌کس از خوراکی‌های هنری برای خودش برنمی‌داشت. هیچ‌کس این زنجیرهٔ تسلی را که راه خود را سلول به سلول تا هنری باز می‌کرد پاره نمی‌کرد. همهٔ ما داغ‌دیدن را می‌شناختیم. همهٔ ما سوگ را می‌شناختیم. همهٔ ما می‌دانستیم تنهابودن یعنی چه. و حالا همهٔ ما شروع کرده بودیم به یادگرفتن اینکه چطور هر کسی را خانوادهٔ خود بدانیم.

در آلاباما وقتی کسی از دنیا می‌رود، برای خانواده‌اش غذا می‌بریم. تمام روز خانواده و دوستان با شیرینی‌ها و غذاهای مختلف از راه می‌رسند. راهی برای نشان‌دادن عشق و حمایت است. در پایانِ اولین روز سوگواری یخچال، فریزر و آشپزخانهٔ شخص سوگوار پر از غذاهای مختلف شده است. غذا نشانهٔ عشق، زندگی و تسلی و راهی کوچک است برای اینکه به دیگران نشان دهی در غم و سوگ کنارشان هستی و می‌خواهی از آن‌ها مراقبت کنی.

«می‌تونم پنج تا دلیل بهت بدم که چرا می‌خوان محکومت کنن. می‌خوای اون دلایل رو بدونی؟» سرم را به نشانهٔ «نه» تکان دادم، اما او ادامه داد. «یک، سیاه‌پوستی. دو، یه سفیدپوست قراره بگه تو بهش شلیک کردی. سه، بازپرست قراره سفیدپوست باشه. چهار، قاضی‌ت قراره سفیدپوست باشه و پنج، اعضای هیئت‌منصفه‌ت هم قراره سفیدپوست باشن.»

هیچ‌چیز غم‌انگیزتر از آن نیست که آدم امیدش را از دست بدهد.

من متوجه نمی‌شدم چرا پرستارها می‌گویند نمی‌توانند روی صورتم ماسک اکسیژن بگذارند. می‌خواستم به آن‌ها از هیولا بگویم و اینکه چطور من را جویده و تف کرده است؛ اما دهانم پر از خون بود و نمی‌توانستم لب‌هایم را درست تکان دهم و کلمات را ادا کنم. پس راحت‌تر بود که چشمانم را ببندم و تصور کنم که به پاناما برگشته‌ام و با زن زیبایی هستم که لباس قرمز پوشیده است و می‌خواهد با من برقصد. من هم دستش را می‌گیرم و همان‌طور که آژیر آمبولانس موسیقی‌اش را می‌نوازد، به آرامی با او می‌رقصم.