بریده‌هایی از کتاب ترانه‌های اورشلیم

گریه‌های آخر، آن‌قدر طول کشیدند که ابرها پایین آمدند؛ تا این زندگی را آب نبَرد

ای قلب! خونی در تو هست که قلم‌موی رگ‌ها را در کالبدم تکان می‌دهد

همهٔ عشق‌ها بی‌آن‌که در را باز کنی می‌آیند

خدایان صورت‌حسابم را نشانم دادند شادی‌ها را به تو بدهکارم چین‌های پیشانی را به خودم

و این نقاشِ تن خنده‌ای را می‌کشد که بعد از رفتن تو، سرجایش نیست

سرنوشتم پنجره‌ای‌ست نیمه‌باز که شب را به ــ درون روز ــ می‌برم و روز را به ــ درون شب ـ

بوسهٔ امروز، بوسهٔ دیروز را می‌کُشد و دوست داشتن، برای همان یک روز کافی است ای کاش می‌توانستم بارها بگویم: «دوستت دارم»