بریده‌هایی از کتاب آن اصل کاری

داشتن زندگیِ کامل و صَرف وقت برای مسائل مهمْ عملی متعادل‌کننده است. نتایج فوق‌العاده به زمان و توجه ویژه نیاز دارند. زمان‌گذاشتن برای چیزی یعنی کم‌کردن زمان از چیزی دیگر؛ این موضوع تعادل را غیرممکن می‌سازد.

درحقیقت «تعادل» واژه‌ای توخالی و بی‌معنی و رؤیایی تحقق‌ناپذیر است. تلاش برای برقراریِ تعادل بین کار و زندگی صرفاً پیشنهادی زیان‌آور نیست، پیشنهادی دردناک و مخرب است. ــ کیث اچ. هاموندز

وقتی صحبت از اراده می‌شود، زمان‌بندیْ همه‌چیز است. شما به قدرت اراده‌تان با تمام توان احتیاج دارید تا مطمئن شوید که هنگام انجام کار صحیح، اجازه نمی‌دهید هیچ‌چیز شما را منحرف یا از آن دور کند. سپس بقیهٔ روز به ارادهٔ کافی نیاز دارید تا یا کاری را که انجام داده‌اید تقویت یا از خراب‌کاری در آن جلوگیری کنید. این تمام اراده‌ای است که برای موفقیت لازم دارید. بنابراین اگر می‌خواهید بیشترین استفاده را از روزتان ببرید، مهم‌ترین کارتان را انجام دهید، آن «اصلِ‌کاری» را اول از همه، قبل‌از اینکه قدرت اراده‌تان کم شود. ازآنجاکه خودکنترلیِ شما درطولِ روز ضعیف می‌شود، وقتی که بیشترین قدرتِ خود را دارد، از آن برای انجام کاری که بیشترین اهمیت را دارد استفاده کنید.

هر روز، بدون اینکه متوجه شویم، درگیر انواع فعالیت‌هایی هستیم که قدرت اراده‌مان را کم می‌کنند. زمانی‌که تصمیم می‌گیریم توجهمان را معطوف چیزی کنیم یا احساسات و انگیزه‌هایمان را سرکوب کنیم یا رفتارمان را در رسیدن به اهداف اصلاح کنیم، اراده‌مان تحلیل می‌رود. مثل این است که تیشه‌ای برداریم و باکِ بنزینمان را سوراخ کنیم. چندان طول نخواهد کشید که نیروی اراده‌مان به همه‌جا نشت می‌کند و برای انجام مهم‌ترین کارمان، چیزی از آن باقی نمی‌ماند. بنابراین، اراده هم مانند سایر منابع محدود اما حیاتی، باید مدیریت شود.

چه‌چیزی قدرت ارادهٔ شما را تخلیه می‌کند؟ - اجرای رفتارهای جدید؛ - فیلترکردن عوامل حواس‌پرتی؛ - مقاومت دربرابر وسوسه؛ - سرکوب احساسات؛ - پرهیز از پرخاشگری؛ - سرکوب محرک‌ها؛ - آزمون‌دادن؛ - تلاش برای تحت‌تأثیر قرار دادن دیگران؛ - مقابله با ترس؛ - انجام کاری که از آن لذت نمی‌برید؛ - انتخاب پاداش‌های بلندمدت نسبت‌به پاداش‌های کوتاه‌مدت.

بنابراین چگونه می‌توانید قدرت اراده‌تان را به کار بگیرید؟ به این مسئله فکر کنید. به آن توجه کنید. به آن احترام بگذارید. هنگامی که اراده‌تان بالاترین قدرت را دارد، آنچه را از همه مهم‌تر است انجام دهید. به‌عبارتِ دیگر، زمانی از روز را که شایسته‌اش است به آن بدهید.

به این موضوع فکر کنید. قدرت اراده درجاتی دارد. مانند نشانگر باتری که از سبز به قرمز تبدیل می‌شود، قدرت اراده و قدرتِ «تمام‌شده» هر دو وجود دارند. اکثر مردم قدرت «تمام‌شدهٔ خود را برای مهم‌ترین چالش‌هایشان به کار می‌گیرند، بدون اینکه متوجه شوند همین موضوع باعث می‌شود کارهایشان آن‌قدر سخت شوند. وقتی ما به اراده به‌عنوان منبعی که استفاده می‌شود فکر نکنیم، وقتی نتوانیم آن را برای چیزهایی که مهم‌ترند ذخیره کنیم، وقتی دوباره سوخت‌گیری نکنیم، وقتی کم شد، احتمالاً سخت‌ترین مسیر برای دستیابی به موفقیت را برای خودمان ایجاد می‌کنیم.

به اراده زمان بدهید ما اراده‌مان را از دست می‌دهیم، نه به این دلیل که درمورد آن فکر می‌کنیم، بلکه به این دلیل که فکر نمی‌کنیم. بدون درک اینکه اراده می‌تواند بیاید و برود، اجازه می‌دهیم دقیقاً همین کار را انجام دهد. بدون اینکه عمداً از آن محافظت کنیم، هر روز به خودمان اجازه می‌دهیم از یک اراده و راه به‌سوی نبودِ اراده و راه برویم. اگر به دنبال موفقیت هستیم، این روش نتیجه نخواهد داد.

شکل ۸: تصمیمات خوب به چیزی بیش‌از ذکاوت و عقل سلیم بستگی

گر دقت نکنید، ممکن است تصمیمات پیش‌فرضتان شما را نیز محکوم کنند. هنگامی که قدرت اراده‌مان تمام می‌شود، همهٔ ما به تصمیمات پیش‌فرضِ خود برمی‌گردیم. حالا این سؤال مطرح می‌شود: تصمیمات پیش‌فرض شما چه‌چیزهایی‌اند؟ اگر ارادهٔ شما درحالِ ته‌کشیدن باشد، بشقاب پر هویج را می‌گیرید یا چیپس را؟ آیا می‌خواهید روی کاری که مشغولش هستید تمرکز داشته باشید یا مستعد هرگونه حواس‌پرتی باشید؟ وقتی مشغول مهم‌ترین کارتان می‌شوید و قدرت اراده‌تان کم است، حالت پیش‌فرضْ سطحِ موفقیتتان را تعیین می‌کند. معمولاً هم نتیجه متوسط است

نتایج به‌احتمال زیاد با بار ذهنیِ تصمیم‌گیری‌های تکراری مرتبط‌اند. این‌ها تصمیمات بزرگی برای زندانیان و عمومِ مردم‌اند. ریسک بالا و سرعت زیاد به تمرکز جدی درطولِ روز نیاز دارند. همان‌طورکه انرژیِ آن‌ها مصرف می‌شود، قضات ازنظرِ ذهنی به‌سمت «تصمیم پیش‌فرضِ» خود می‌روند، که برای زندانیانِ امیدوار خوب به نظر نمی‌رسد. تصمیمِ پیش‌فرضِ قاضیْ خیر است. وقتی تردید زیاد و اراده کم است، زندانی پشت میله‌های زندان می‌ماند.

اینجا واقعیتی جالب وجود دارد. نظریهٔ «آخرین ورودی، اولین خروجی» در درون سر ما کاملاً مصداق دارد. درصورت کمبود منابع، قسمت‌های درحالِ رشد مغزمان اولین بخش‌هایی‌اند که دچار مشکل می‌شوند. مناطق قدیمی‌تر و پیشرفته‌ترِ مغز، مانند جاهایی که تنفس را تنظیم و واکنش‌های عصبیِ ما را کنترل می‌کنند، اول از همه از جریانِ خونِ ما کمک می‌گیرند و اگر تصمیم بگیریم از یک وعدهٔ غذایی صرف‌نظر کنیم، تحت‌تأثیر قرار نمی‌گیرند. ازطرفِ دیگر، قشر جلوی مغزْ ضربه را احساس می‌کند. متأسفانه، چون ازلحاظ رشد نسبتاً جوان است، به تغذیهٔ بیشتری نیاز دارد.

مغز یک‌پنجاهمِ وزنِ بدنمان را تشکیل می‌دهد، اما یک‌پنجم کالری‌هایی را که برای تأمین انرژی می‌خوریم مصرف می‌کند. سرسام‌آور است. اگر مغز شما ماشین باشد، ازنظرِ مصرف سوخت، یک خودروی قدرتمند مثل هامر خواهد بود. بیشتر فعالیت‌های آگاهانهٔ ما در قشر جلوی مغز اتفاق می‌افتد، یعنی آن بخشی از مغز که مسئول تمرکز و کنترل حافظهٔ کوتاه‌مدت و حل مشکلات است. در قلبِ آن چیزی قرار دارد که ما را انسان کرده و مرکز کنترل اجرایی و قدرت ارادهٔ ماست.

استنباط‌ها شگفت‌انگیزند. هرچه بیشتر از ذهنمان استفاده کنیم، قدرتِ ذهنیِ کمتری داریم. اراده مانند عضله‌ای تندانقباض است که سریع خسته می‌شود و به استراحت نیاز دارد. فوق‌العاده قدرتمند است، اما استقامت ندارد. همان‌طورکه کاتلین ووش در سال ۲۰۰۹ در مجلهٔ پیشگیری نوشت، «اراده مانند بنزین اتومبیل شماست. ... وقتی دربرابر چیزی وسوسه‌انگیز مقاومت می‌کنید، کمی از آن را استفاده می‌کنید. هرچه مقاومتِ بیشتری داشته باشید، مخزن شما خالی‌تر می‌شود، تازمانی‌که سوختتان تمام شود». درحقیقت، پنج رقمِ اضافی برای تمام‌کردن قدرت ارادهٔ ما کافی است. درحالی‌که تصمیمات بر قدرتِ ارادهٔ ما تأثیر می‌گذارند، غذایی که می‌خوریم نیز نقش مهمی در سطح ارادهٔ ما دارد.

استاد دانشگاه استنفورد، نشان می‌دهد که قدرت ارادهٔ ما چقدر می‌تواند زودگذر باشد. او ۱۶۵ نفر از دانشجویانِ مقطعِ کارشناسی را به دو گروه تقسیم کرد و از آن‌ها خواست یک شماره را به‌صورت دورقمی یا هفت‌رقمی حفظ کنند. هر دو وظیفه درحدِ توانایی‌های شناختیِ یک فردِ معمولی قرار داشتند و دانشجویان می‌توانستند هرقدر لازم داشتند زمان صرف کنند. هنگامی که آماده بودند، دانشجویان به اتاق دیگری می‌رفتند تا شماره را به خاطر بیاورند. درطولِ راه، برای شرکت در این تحقیق، به آن‌ها میان‌وعده پیشنهاد شد. دو انتخابِ موجود شامل کیک شکلاتی و یک کاسه سالاد میوه‌ای بود: لذتی وسوسه‌انگیز یا وعده‌ای سالم. دانشجویانی که ازشان خواسته شد عددِ هفت‌رقمی را به خاطر بسپارند تقریباً دو برابر بیشتر از بقیه کیک را انتخاب کردند. همین بارِ شناختیِ بسیار کوچک برای جلوگیری از انتخابِ محتاطانه کافی بود.

اراده منبعی محدود اما تجدیدپذیر است. ازآنجاکه موجودیِ محدودی دارید، هر عمل ازروی اراده یک سناریوی بردباخت می‌سازد، که پیروزی با زورِ اراده در شرایط اضطراری، باعث می‌شود بعداً شکست بخورید، چراکه ارادهٔ کمتری دارید. تمام روز به‌سختی سنگر می‌گیرید و ناگهان آخر شب با خوردنِ خوراکی، رژیم غذایی‌تان را خراب می‌کنید.

تصور کنید قدرت اراده مانند نشان‌دهندهٔ میزانِ شارژِ گوشی‌تان است. هر روز صبح با شارژ کامل شروع می‌کنید و با گذشت روز، هر بار که آن را به کار می‌گیرید، درواقع از آن استفاده می‌کنید. همان‌طورکه نوارِ سبزِ شما کوچک می‌شود، عزم شما هم کم می‌شود و وقتی سرانجام قرمز شود، دیگر کار تمام است. اراده عمرِ باتریِ محدودی دارد، اما با استراحت‌دادن می‌تواند دوباره شارژ شود.

درطولِ سی سال گذشته، میشل و همکارانش مقالات متعددی درمورد چگونگیِ نقشِ صبر در موفقیت منتشر کرده‌اند. موفقیت در این آزمایش، پیشرفت تحصیلی بالاتر، کسب نمرات ۲۱۰ به بالا در آزمون ورودی دانشگاه‌ها، احساس ارزش فردیِ بیشتر و مدیریت بهتر استرس را پیش‌بینی کرد. ازطرفِ دیگر، افرادی که تحمل نداشتند ۳۰ درصد بیشتر اضافه‌وزن داشتند و بعداً به‌نسبت بیشتری به موادمخدر رو آوردند. وقتی مادرتان به شما گفت «همهٔ چیزهای خوب به کسانی می‌رسد که منتظر می‌مانند»، شوخی نمی‌کرد.

از سال ۱۹۸۱، میشل شروع کرد به ردیابیِ سامان‌مندِ بچه‌های آزمایش‌شده. وی در تلاش برای اندازه‌گیریِ پیشرفتِ تحصیلی و اجتماعیِ نسبیِ آن‌ها، پرسش‌نامه‌ای ازطریق نامه برای آن‌ها ارسال کرد، درخواست رونوشت کرد و اطلاعاتی جمع‌آوری کرد. حدس او صحیح بود: قدرت اراده یا تواناییِ به‌تأخیرانداختنِ لذتْ نشانگر موفقیت در آینده بود

به همان اندازه که انگیزه‌ام قدرتمند بود، قدرت اراده‌ام در انتظارِ فرمانم ننشسته بود و هر لحظه آمادهٔ اجرای دستورم در هرآنچه می‌خواستم نبود. متحیر شدم. در گذشته، فرض می‌کردم همیشه آنجا خواهد بود. گمان می‌کردم هر زمان که بخواهم به‌راحتی به آن دسترسی دارم تا هرآنچه دلخواهم است به دست بیاورم. اشتباه می‌کردم.