بریده‌هایی از کتاب نقد هنر

زبان و ایدئولوژی بر شکل‌گیری هویت موجود بیولوژیک اثر می‌گذارد. زبان بر خودآگاه تقدم دارد و واسط و هدایتگر خواسته‌های فرد است. وقتی که کودک شروع به استفاده از زبان می‌کند، از یک موجود صرفا بیولوژیک به انسان بدل می‌شود.

مارکس هنر را دارای نیروی دگرگونی می‌داند. هنر به‌گونه‌ای آینهٔ اجتماع است و جامعهٔ خود را انعکاس می‌دهد؛ اما درعین‌حال، اثر هنری می‌تواند بازتاب‌دهندهٔ نگرش فرد هم باشد و با آگاه ساختن او از حضور دیگران در فضای بزرگ اجتماعی، کمک کند تا نگرش فرد تغییر کند و در نتیجه، از بیگانگی فردی کاسته شود.

هنر نباید از زندگی جدا شود؛ هنر می‌تواند و باید به غیرهنر ارجاع کند؛ و هنر می‌تواند و باید دربارهٔ چیزی فراتر از فرم خود باشد.

به گفتهٔ دریدا، هر توضیحی دربارهٔ جهان، از جمله توضیح‌های علمی، فقط داستان یا « گفتمان » های ساختهٔ ذهن بشر است. دریدا می‌گوید ما هرگز به واقعیت نمی‌رسیم بلکه تنها به چیزهایی می‌رسیم که دربارهٔ واقعیت می‌گوییم. هیچ حقیقتی در کار نیست؛ فقط گفتمان وجود دارد.

منتقد باید « در داوری صادق، در نگارش شفاف، در استدلال صریح، و در رفتار بی‌تکلف » باشد.

« وظیفهٔ نقد ارائهٔ استدلال است، نه اظهار عقیده. »

منتقد برای فرهنگ، به معنی عام کلمه، معنا تولید می‌کند. نقد زبان هنر است که با اندیشه همراه می‌شود تا سطح درک و تحسین هنر و نقشش را در جامعه افزون کند.

هنر را نمی‌توان تعریف کرد، چون هنر پدیده‌ای همیشه در تغییر است.