بریده‌هایی از کتاب موسسه

«همیشه آدمای خوب دچار ناملایمات میشن.

«می‌دونی آقای جامیسون، این دنیایی که ما فکر می‌کنیم تو اون زندگی می‌کنیم واقعی نیست. این تنها یه بازی سایه‌ها است، و من یکی خوشحال میشم اگه نور روش بتابه. در تاریکی، همه سایه‌ها محو می‌شن.»

صداقت بهترین راه بود.

روی پارچه این پیام نوشته شده بود" آهسته رانندگی کن، احمق! ما از شماره ماشین شما عکسبرداری می‌کنیم!"

«ترامپ و دوستان صمیمی‌ش همه را پس گرفتند. اونا از فرهنگ همانقدر می‌دونن که یک الاغ از ریاضیات می‌دونه.»

او فقط دوازده ساله بود، و فهمیده بود که تجربه‌ش از دنیا محدود است، اما از یک چیز کاملاً مطمئن بود. اینکه وقتی کسی می‌گوید به من اعتماد کن، معمولاً مثل سگ دروغ می‌گوید.

«مشتی سرخپوست که اونقدر احمق هستن که هر چیزی رو باور می‌کنن، که اگه زمین‌هاشون رو در قبال مشتی خرمهره و پتوهای بیدزده لعنتی معاوضه کنن، به بهشت میرن و همهٔ اقوام مرده‌شون رو می‌بینن و برای همیشه خوشحال می‌مونن! اونا ما هستیم، مشتی سرخپوست اونقدر احمق که هر چیزی رو که ظاهر خوب داره باور کنیم، این مثل یه پایانِ... لعنتی ...شاد می‌مونه!»

این رسم دنیاست. رسم دنیاست.

کارل مارکس مذهب را افیون توده‌ها خوانده بود،

عالی نبود، اما چی در زندگی عالی است؟

این دنیایی که ما فکر می‌کنیم تو اون زندگی می‌کنیم واقعی نیست. این تنها یه بازی سایه‌ها است، و من یکی خوشحال میشم اگه نور روش بتابه. در تاریکی، همه سایه‌ها محو می‌شن

«همیشه آدمای خوب دچار ناملایمات میشن.

رویدادهای بزرگ لولاهای کوچک را به جریان می‌اندازند.

او در حال تغییر بود و این یک شبه اتفاق نمی‌افتاد.

کالیشا پرسید: «اون راجع به ترامپ هم چیزی می‌دونست؟» آنی گفت: «آه، اون خیلی قبل از اینکه این کثافت احمق شهر بزرگ پیداش بشه مرده بود.»