بریده‌هایی از کتاب لحظه‌های انقلاب

صدا پیچید و نعره شد و صدا‌ها یک‌صدا شد و غرّید: «تنها ره سعادت ایمان، جهاد، شهادت» . و موج به‌طرف میدان ژاله به‌حرکت درآمد و نیم‌ساعت بعد، سد رگبار گلوله از روبه‌رو و آتش گُرگرفتۀ بنزین و نفت که قبلاً ریخته بودند کف خیابان و میدان، سیل جمعیت را پس زد.

من دلم سخت گرفته‌ست از این میهمان‌خانۀ مهمان‌کشِ روزش تاریک

پیش خودم گفتم: «وای به اون روزی که این لکه‌‌های خون شسته بشه و مردم، بی‌اعتنا از روی این لکه‌‌ها بگذرن و یادشون بره. مث انقلاب مشروطیت بشه.» غمی افتاد به جانم. ایستادم و زیر لب گفتم: «من نمی‌ذارم. تمام لحظه‌‌ها رو می‌نویسم.»

بیدار هرکه گشت در ایران، رود به دار بیدار و زندگانی بیدارم آرزوست

هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند. پسری که تا دیروز شاید اگر سلام می‌کرد، کسی جواب سلامش را نمی‌گرفت، تا شهید می‌شد، یک هالۀ مقدس ضخیم کشیده می‌شد روی تمام زشتی‌‌ها و پلیدی‌هایش و پسر می‌شد پاک و بی‌گناه و بی‌عیب و عزیز و می‌‌شد

آیا روزی فیلسوفی پیدا می‌شود که انسان‌ها را از این نامگذاری‌های گله‌ای و دسته‌جمعی و بسته‌بندی‌شده نجات بدهد و انسان را آزاد[ سازد ]، همان‌جوری که برخلاف تمام تربیت‌ها و بگو‌مگو‌ها و قیدوبند‌‌ها رشد می‌کند و بزرگ می‌شود و برای خودش کسی می‌شود و گاهی برخلاف تمام خواسته‌‌ها و زحمت‌‌هایی که برایش کشیده‌اند، قد علم می‌کند و می‌زند و خراب می‌کند و تُف می‌کند توی چهرۀ همۀ آن‌هایی که چهرۀ بیرونی و درونی‌اش را قالب‌گیری کرده بودند

حالا گیرم حکم‌های دیگران مسلح به سلاح علم و منطق هم باشد، ولی وقتی ریشه در این فرهنگ نداشته باشد و جا نیفتاده باشد و از بیرون باشد، معلوم است صد سال دیگر هم نمی‌تواند جایی برای خودش باز کند، چه رسد به این‌که افتاده باشد دست یک مشت کنده‌شده و جدا‌شده و پرت‌شده از این فرهنگ و از این خلق و از این مردم.

ای انسان، تو چه در هر لحظه در حال دگرگونی و تغییر هستی! تو چه هستی؟ آیا قدرتی می‌تواند تو را در بند فرمول‌ها و قانون‌ها و بند‌‌ها به بند بکشد؟ ‌ای انسان، تو اگر بخواهی، اگر تصمیم بگیری چه کار‌‌ها که نمی‌کنی! تو چه می‌کنی؟ تو کجا بودی تا دیروز؟

«ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ، از این فسانه و افسون هزار دارد یاد.»

حالا رسیده بودیم سر چهارراه امیراَکرم. پسر را پس زدند. عکس افتاد. از سه طرف، سه دسته ما را که وسط بودیم، محاصره کرده بود. پریدم توی دایره و داد زدم: «بگو اون عکس و اون آرمو حالا بیاره پایین.» یکی محکم کوبید توی گردنم.

رسیدم به میرداماد که حالا دسته داشت داد می‌زد: «نهضت ما حسینیه.» زنای چادر سیاه به‌سر که همه شمرونی بودن، دَم می‌دادن. می‌گفتن: «رهبر ما خمینیه.» که یه‌هویی جمال میرصادقی و شفیعی کدکنی و یه مشت روشن‌فکرا هم که توی پیاده‌رو، کنار دیوار می‌رفتن، گفتن: «اوهو. گلاب‌دره‌یی تو توی این گاو و گوساله‌ها چی‌کار می‌کنی؟»

گفت: «آقا تا چشمشون به آرم‌ها خورد، ناراحت‌شدن و گفتن، اگه بناست عکس به سینه بزنن، باید عکس سی‌وپنج‌میلیون ملت ایران را مردم به سینه بزنن.»

«یه هو یکی پیدا می‌شه، بعد از قرن‌ها تمام کثافت‌کاری‌های یک مشت کثافت رو با پاکی خودش پاک می‌کنه.»

چه لذتی دارد رهبر تو، همه چیزش و حتی چهره‌اش و لباسش و حرف‌زدنش و رفتار و کردار و حتی حرکت دست‌هایش، ریشه در فرهنگ تو داشته باشد

ارباب بختیار، جیمی کارتره امیر تیمسارا، ژنرال هایزره تیمسار ایرانی برای هایزر گماشته و امربر و نوکره

هیچ‌وقت معاویه‌ها و حکام مفت‌خورِ جزیه‌بگیر، بعد از صدر اسلام و پادشاهان و راکفلر‌ها و اسکندرها و تزارهای کهنه و نو و هیتلر‌ها و محمد‌رضاخان‌ها، یک‌باره از دل خاک همین‌جوری سر در نیاوردن و رشد نکردن و گنده نشدن. همین آدم‌فروشای مفت‌خوری که به‌قول خودشون و ادعاشون، نه سر پیازن و نه ته پیاز‌بودن که در یه برهه از تاریخ دیدیم که چهارصد رأسشون، دور سلطان محمود ‌بودن و حالا هم هستن و ریزه‌ریزه و کم‌کم، این کاخ ظلم رو بنا‌کردن

استعمار که فقط در بُعد اقتصادی و سیاسی عمل نمی‌کند. استعمار اصلی، استعمار فرهنگی است که توی ایرانی، آمریکایی فکر و عمل کنی

شاید فردا، به‌جای یکی، ده‌ها «خمینی» داشته باشیم.

پیش خودم می‌گفتم: دری به تخته خورده و توی این هیری‌ویری، یک مشت، پول‌دار می‌شوند. همیشه همین‌طور بوده. دو روز پیش نوبت آپارتمان و زمین و بسازوبفروش و بنگاهی بود، حالا نوبت این‌ها، فردا هم نوبت کسان دیگر. «هرکسی پنج‌روزه نوبت اوست.» معلوم نیست نوبت این خلق خدا که در همه حال، باید بار ببرد و کولی بدهد و زجر بکشد و دَم برنیاورد، چه وقتی است؟

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را چندان امان نداد که شب را سحر کند