بریده‌هایی از کتاب نیمه‌ی تاریک وجود (خلاصه کتاب)

باشند، اما خودشان را فراموش کرده‌اند. مانند ربات‌ها با برنامه‌ریزی‌های دیگران زندگی می‌کنند و نفس می‌کشند. نه جسمی برایشان باقی مانده که بخواهند از آن مراقبت کنند و نه روحی دارند که آن را پرورش دهند. در واقع فقط زنده هستند ولی زندگی نمی‌کنند. آیا خوب بودن اینگونه است؟ در حقیقت اینگونه نیست. گاهی باید تمام خودمان را اولویت زندگی در نظر بگیریم و از اینکه همیشه نفر دوم باشیم، دست بکشیم. آغوش‌مان را برای خودمان باز کنیم و خوبی‌ها و بدهای درونی‌مان را بپذیریم. اصلا چه اشکالی دارد که گاهی کامل نباشیم و اشتباه کنیم؟ چه ایرادی دارد که بترسیم؟

در هر لحظه کائنات در تلاش هستند تا ما ابعاد وجودی خودمان را کشف کنیم و با آن همراه شویم. وقتی بتوانیم همه خود را در آغوش بگیریم و عشق بورزیم می‌توانیم همه انسان‌ها را با تمام ویژگی‌های منفی و مثبت‌شان بپذیریم.

روح شما طلای وجودی‌تان است اما این طلا با نقابی که روی چهره زده‌اید پوشیده شده است. برای اینکه صورت حقیقی خود را به دنیا نشان دهید و سایه‌های خود را کنار بزنید، باید نقاب را از چهره بردارید.

آن چیزی که باعث می‌شود ما دائما خودمان را سرکوب کنیم، نیروی عادت است. عادت کرده‌ایم که همیشه به یک شکل زندگی کنیم و هر چیز متفاوتی را پس می‌زنیم. غافل از اینکه خوشبختی ما در اعماق نیمه تاریک وجودمان نهفته است.

این مَن‌مَن کردن‌ها موانع بزرگی را سر راه ما قرار می‌دهند و باعث می‌شود که به جای درک جوهر وجودی خویش، به دنبال قضاوت کردن دیگران باشیم.

بیشتر اوقات دعا می‌کنیم که زندگی خوبی داشته باشیم، اما برایش تلاش نمی‌کنیم

خاصیت رنج همین است، وقتی آن را به دنبال خود بکشید، مجبورید ناراحتی و گذشته دیگران را هم تحمل کنید و برایش ناراحت شوید. اما این رنج‌ها تا زمانی که از اعماق ذهن ما پاک نشوند، کنترل زندگی‌مان را به دست می‌گیرند.

اینکه گاهی بازنده شویم اصلا بد نیست، اما اگر سعی کنیم با بازنده نشان دادن دیگران خود را تبرئه کنیم، بدترین قسمت ماجرا است.

زمانی که چرخه تغییر شما آغاز شود، خودتان و دنیای اطرافتان تغییر خواهد کرد.

همه ما به دنبال آرامش هستیم. اما برای اینکه به آرامش حقیقی برسیم، باید نیمه تاریک خود را در آغوش بگیریم. باید باورهای غلط را رها کنیم، به کشف موهبت‌های نفرت‌انگیز بپردازیم

من فهمیدم که وقتی صفتی را با تمام وجود می‌پذیری، افرادی که دارای آن صفت هستند، دیگر نمی‌توانند آسیبی به تو وارد کنند. با آگاهی از این موضوع که نباید چیزی را در وجود خودتان پنهان کنید، می‌توانید در راه رشد و تعالی خود قرار بگیرید.

این مَن‌مَن کردن‌ها موانع بزرگی را سر راه ما قرار می‌دهند و باعث می‌شود که به جای درک جوهر وجودی خویش، به دنبال قضاوت کردن دیگران باشیم. هر چیزی که در دیگران آن را بد می‌شمارید، مطمئن باشید خودتان سرشار از آن ویژگی هستید. اگر فکر می‌کنید دیگران خودخواه‌اند، یادتان باشد به همان اندازه شما هم می‌توانید خودخواه باشید. اگر دیگران را شجاع می‌بینید، انعکاسی از شجاعت درونی خودتان است.

درد می‌تواند بزرگترین آموزگار در زندگی ما باشد.

در هر لحظه کائنات در تلاش هستند تا ما ابعاد وجودی خودمان را کشف کنیم و با آن همراه شویم.

گذشته هر چقدر هم که تاریک باشد باید آن را بپذیریم و در آغوش بگیریم، در این صورت روشنایی را درک خواهیم کرد. مطمئن باشید در هر حادثه‌ای خواست نیک پروردگار نهفته است، این ما هستیم که انتخاب می‌کنیم چه چیزی را ببینیم.

هدف از آفرینش انسان این است که تمام جهان را به همراه خوبی‌ها و بدی‌هایش درون خود داشته باشد. به همین دلیل باید به انسانیت خویش اجازه دهیم جهانی شود، خود را بروز دهد تا بتوانیم آن چه را که شایسته خودمان است را دریافت کنیم.

کمی به اطرافم دقت کردم و متوجه شدم که انسان‌های خوب شاید مهربان و از خود گذشته باشند، اما خودشان را فراموش کرده‌اند. مانند ربات‌ها با برنامه‌ریزی‌های دیگران زندگی می‌کنند و نفس می‌کشند. نه جسمی برایشان باقی مانده که بخواهند از آن مراقبت کنند و نه روحی دارند که آن را پرورش دهند. در واقع فقط زنده هستند ولی زندگی نمی‌کنند. آیا خوب بودن اینگونه است؟ در حقیقت اینگونه نیست. گاهی باید تمام خودمان را اولویت زندگی در نظر بگیریم و از اینکه همیشه نفر دوم باشیم، دست بکشیم. آغوش‌مان را برای خودمان باز کنیم و خوبی‌ها و بدهای درونی‌مان را بپذیریم.

زمانی تغییر می‌کنید که اولین قدم برای شکستن دیوار سایه‌ها را بردارید.

بخش مهمی از شکست‌های ما در زندگی به خاطر انکار اتفاق می‌افتد. ما انکار می‌کنیم که گاهی می‌ترسیم، انکار می‌کنیم که گاهی خسته می‌شویم و نیاز داریم هیچ کاری انجام ندهیم. با انکار نکات منفی، هر چیز خوبی را هم در خود خاموش خواهیم کرد و به بدترین انسانی که تا امروز روی زمین وجود داشته تبدیل خواهیم شد.

به چالش کشیدن خودتان بخش مهمی ار فرآیند روبرو شدن با ترس‌های درونی است. به همین دلیل باید با خودمان عهد و پیمان ببندیم که سزاوار همه چیزهایی که دوست داریم هستیم و باید برای خواسته‌هایی که یک عمر سرکوبشان کردیم، تلاش کنیم