بریده‌هایی از کتاب تزار عشق و تکنو

نهادهایی که به درستیِ آنها ایمان داریم گمراهمان می‌کنند، عزیزانمان ناامیدمان می‌کنند، و مرگ همیشه در کمین است.

افسوس! متأسفانه من جزو آخرین نقاش‌های اصلاح‌کنندهٔ تصاویر هستم که قبل از انقلاب در آکادمی امپریال هنر درس خوانده‌اند. این نسل جدید، هنرنشناس‌هایی مثل ماکسیم، در مدارسی درس خوانده‌اند که بچه‌ها خاکستر مخلوط‌شده با آب را با انگشت روی صورت دشمنان سیاسی می‌کشند. سانسور را قبل از نوشتن یاد می‌گیرند.

بی‌تردید پدر گالینا اظهارنظر معروف لنین را دربارهٔ سوناتِ شمارهٔ ۲۳ بتهوون شنیده بود: حیرت‌انگیز است، یک موسیقی اثیری. اما نمی‌توانم به آن گوش دهم چون من را به نوازش سرهای همنوعانی وامی‌دارد که می‌توانند چنین چیزهای زیبایی بسازند آن هم وقتی که در چنین جهنم منفوری زندگی می‌کنند. آن سرها را باید له کرد، بدون هیچ ترحمی باید آنها را له کرد.

گفت: «وحشتناک‌ترین صبحی بود که داشتم، اَلِکسی.» کسانی که غرق ناز و نعمت‌اند همیشه به آدم می‌گویند که زندگی چقدر سخت است.

گفت: «وحشتناک‌ترین صبحی بود که داشتم، اَلِکسی.» کسانی که غرق ناز و نعمت‌اند همیشه به آدم می‌گویند که زندگی چقدر سخت است.

برای حذف یک شخص تقریباً به تمام قدرت یک حکومت نیاز است، اما فقط اشتباه یک نفر -اگر همانی باشد که حالا نامش را خاطره می‌گذاریم- برای حفظ آن شخص کافی‌ست.

آنها که نمی‌توانند موفق شوند، تعلیم می‌دهند. آنها که نمی‌توانند تعلیم بدهند، موفقیت‌های دیگران را سانسور می‌کنند