بریده‌هایی از کتاب حوزه و بایسته‌ها

عزیزان! می‌خواهم درباره موضوعی با شما سخن بگویم که به‌خاطر آن و به امید آن زنده‌ایم و در مسیر آن گام برمی‌داریم و برای محقق شدنش با سختی‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنیم. می‌خواهم درباره موضوعی با شما سخن بگویم که با فعالیت ما به‌عنوان مبلّغ و کسانی که درباره ساختن این حوزه می‌اندیشند، مربوط است؛ یعنی ساختن حوزه به‌نحوی شایسته‌تر که برای تحقق رسالت بزرگ آن و انجام وظایف و مسئولیت‌هایش در راستای دعوت و تبلیغ دین در سراسر جهان، مناسب‌تر باشد.

این نگرش می‌گویند که متدین به‌عنوان یک متدین در دایره مباحات مختار است و تا‌آن‌جا‌که معصیت صریحی در محدوده واجبات و محرمات مرتکب نشود، می‌تواند عملی را انجام بدهد یا ترک کند، صحیح است، اما این فقط برای یک متدین معمولی است که می‌خواهد زیر پرچم [دین] زندگی کند، نه برای کسی که می‌خواهد پرچم دین را به دوش بکشد و امانت را ادا کند و مسئولیت‌های دین را انجام بده

برخی اصلاً احساس نمی‌کنند که آرام و قراری نیست و فقط وقتی درک می‌کنند که آتش آن‌ها را بسوزاند

طوری از دنیا برویم که بالاتر از این دنیا باشیم،

وقتی بنایی برای اسلام به‌پا می‌شود، هزینه کردن برای آن پایانی ندارد و آن‌گاه که نهضتی با قدرت اسلام، پرچم می‌افرازد، بذل و فداکاری حد و اندازه نمی‌شناسد و عملیات ساخت بنای جدید به ظرفیت‌های هرچند ناچیز همه نیاز دارد.

شما همه‌تان به‌خوبی می‌‌دانید که هر کس خدا را فراموش کند، خدا هم او را فراموش می‌کند؛ هر کس از خدا ببُرد، خداوند متعال هم رابطه‌اش را با او قطع می‌کند.

شما همه‌تان به‌خوبی می‌‌دانید که هر کس خدا را فراموش کند، خدا هم او را فراموش می‌کند؛ هر کس از خدا ببُرد، خداوند متعال هم رابطه‌اش را با او قطع می‌کند.

هر یک از ما پیش از این‌که بخواهد به‌حساب دیگران برسد، باید از خودش حساب بکشد؛

خداوندا! همواره به یاد ما بیاور که علی‌بن‌ابی‌طالب(ع)وقتی با عمرو بن عبدود می‌جنگید، وقتی لحظه‌ای برای خودش غضبناک شد، دست از کشتن او کشید تا غضبش برای خداوند متعال بازگردد و برای خدا رنج بکشد.

این اسلام همان بخشنده‌ای است که همواره به ما بخشیده و ما گرفته‌ایم، همواره لطف کرده و ما استفاده کرده‌ایم، پیوسته عطا کرده و ما از برکات و دستاورد‌ها و جاه و مقام بزرگی که اسلام به ما داده، بهره گرفته‌ایم.

این‌طور نیست که این کیان، به رایگان به دست ما رسیده باشد که ما بتوانیم یا حتی اجازه داشته‌ باشیم - به بهانه شکست روحی - آن را به راحتی از دست بدهیم

به‌راستی آیا زندگانی‌ای که کودک را پیر می‌کند، زندگی با آرامش و قرار است؟

گاهی همه قدرتمندان، حاکمان و سلاطین، در را بر ما می‌بندند، جز یک سلطان. این سلطان همواره در را به روی ما باز می‌گذارد، همیشه می‌توانیم به او رو کنیم؛ می‌توانیم همیشه با نهایت عزت و کرامت با او معامله کنیم، با روحی حقیقی با او دادوستد کنیم، با او معامله کنیم و احساس کنیم که در هر صورت ما سود کرده‌ایم. این یگانه سلطانی که می‌توانیم با او معامله کنیم و در هر حال هم سود کرده‌ باشیم، خداوند متعال است.

امروز دیگر مسئله بهشت و جهنم برای بیشتر مردم اهمیتی ندارد؛ چراکه جریان‌های مادی‌گرا باعث سیطره حس بر عقل انسان شده‌اند و کوته‌بینی بر انسان امروز غلبه دارد. دیگر اندیشه بهشت و جهنم آن اثر عظیمی را ندارد که پیش از این بر روی انسان می‌گذاشت؛

در آن زمان انحراف، فردی و موعظه هم فردی بود. مشکل فردی و راه‌حل هم فردی بود. اما امروز دیگر انحراف به مبنای زندگی بدل شده است.

حوزه به حکم ماهیت وجودی‌اش و میراث‌داری وظایف انبیا و امامان، مسئول بیان، تبلیغ و حفظ دین است؛ یعنی حوزه موظف است که اولاً مفاهیم و معارف اسلام در همه عرصه‌ها را بیان کند و ثانیاً این مفاهیم را نشر داده و تبیین نماید و از این مفاهیم دفاع فکری نموده و آن‌ها را در عرصه نظری صیانت کند و ثالثاً با تبلیغ و دعوتگری،‌ در عمل و واقع از اسلام دفاع و آن را حفظ کند. مجموعه این سه محور، مأموریت اصلی حوزه در میان امت است.

هر فرایند اصلاحی باید به وجود ذاتی و وجود تکلیفی حوزه نظر داشته باشد و نگرش خاصی را نسبت به وجود تکلیفی برگزیند.

حوزه به دو شکل با امت مواجه است؛ مواجهه با فرد فرد امت و مواجهه با وجود اجتماعی امت که از وجود افرادی آن بزرگ‌تر است.

نگرشی وجود دارد ‌که تربیت شخصی افراد را کافی می‌داند و بر همین اساس می‌گوید‌: من افراد مختلف را بدون توجه به وجود تکلیفی، تربیت می‌کنم. من می‌گویم‌: این اگرچه مهم است، اما کافی نیست؛ زیرا این [حد از] کمال منجر به اصلاح امور مسلمانان نمی‌شود. پس فرایند اصلاح تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که به وجود تکلیفی نیز توجه شود.

چقدر بسیارند مردمان پاک و خوب و شب‌زنده‌داری که این تهجد و شب‌زنده‌داری‌شان و این مرتبه از خوبی‌های وجود شخصی‌شان در وجود تکلیفی‌شان منعکس نمی‌شود؛ چون خود این وجود تکلیفی نیازمند نوعی تمرین و تکمیل است و روشنگری و تکمیل وجود تکلیفی به‌طور خودکار و خودبه‌خود با تکمیل و پرورش و آموزش وجود شخصی، محقق نمی‌شود.