بریده‌هایی از کتاب اعتقاد ما

استدلال نیز درجاتی دارد و هر درجه از استدلال، حتی ساده‌ترین و بدیهی‌ترین آن، به‌طور کامل قانع‌کننده است. اگر انسان، وجدانی آزاد و رها می‌داشت، ساده‌ترین گونه‌های استدلال بر اثبات وجود آفریدگار حکیم هم برای ایمان‌آوردن او کافی بود: (أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَیرِ شَی‌ءٍ أَمْ هُمُ الْخالِقُون) (آیا از هیچ آفریده شده‌اند یا خود، آفریدگار خویش‌اند؟!) اما از دو قرن پیش تاکنون، اندیشهٔ مدرن، مانع شده است وجدان بشر، آزاد و بی‌آلایش بماند. به همین علت، استدلال برای کسی که با اندیشهٔ مدرن و شیوه‌های پژوهشی آن آشناست، باید عمیق‌تر باشد و به اِشکال‌هایی پاسخ دهد که استدلال‌های ساده و بدیهی پاسخ‌گویی به آن‌ها را بر عهدهٔ وجدان آزاد بشر می‌گذاشتند.

اسلام، پیش از هرچیز، در پی مرتبط‌ساختن انسان با پرودگار و معاد است.

شرعاً در اصول دین قانع‌شدن لازم است.

همانا گرامی‌ترینِ شما نزد خداوند پرهیزکارترینِ شماست.

ظرافت‌ها و ابداع‌های نظام هستی، نشان‌دهندهٔ علم و حکمت آفریدگار آن است و نیروهای موجود در ژرفای هستی بر قدرت و سیطرهٔ خالق آن دلالت دارند.

اگر فرضیهٔ وجود آفریدگار حکیم واقعیت نداشته باشد، احتمال اینکه بدون هیچ هدف تعیین‌شده‌ای، پدیده‌های طبیعی تا این اندازه با ممکن‌ساختن زندگی روی کرهٔ زمین هماهنگ باشند، چقدر است؟

هنگامی که انسان چیزی را حس می‌کند، می‌تواند از وجود آن در احساس خود مطمئن شود؛ اما برای اثبات وجود آن، بیرون از دایرهٔ فهم انسان و به‌صورت عینی و مستقل، راهی وجود ندارد.

شرعاً در اصول دین قانع‌شدن لازم است

انسان موجودی مختار، یعنی موجودی هدفمند است که برای تحقق‌بخشیدن به هدفِ خود می‌کوشد.

برای سنجش ارزش احتمال، ملاک‌ها و ضوابط دقیقی وجود دارد که مبتنی بر نظریهٔ احتمال است.