بریده‌هایی از کتاب زهرای بتول راز پنهان رسول: بررسی شخصّیت ممتاز و ملکوتی حضرت زهرا(س)

از این رو عالم بزرگوار، حکیم سبزواری در منظومه‌ی بزرگ خود چنین سروده است: حِجابُها مِثلُ حِجابِ الباری بـارِقَهْ تَذهَبُ بِالاَبْـصـار مُعــرِبَهْ بِالـسِّتْرِ وَ الْحَیـاء عَن غَیبِ ذاتِ باری الاَشْیاء همان‌گونه که ذات اقدس باری تعالی، در حجاب است و پنهان از چشم‌انداز افکار و عقول، مظهر این صفت علیای خدا در عالم امکان، یعنی وجود اقدس صدیقه‌ی کبری‌ علیها السلام نیز چنین است. خدا در حجاب است و کسی از کنه ذات او آگاه نیست، حضرت زهرا‌ علیها السلام نیز در حجاب است و جز محارمش، کسی از کنه جمال او آگاه نیست

رسول خدا صلی الله علیه و آله از نسل یک دختر، دارای ذرّیه‌ای بی‌شمار گشته و صاحب عظمت و سیادتی عمیق و بی‌پایان امّا دشمنانش ابتر و فاقد همه‌گونه اثر و نشان!

کوثر از نظر مفهوم به معنای خیر کثیر است. یعنی موجودی که منشأ خیرات و برکات فراوان است و در عین وحدت، مولّد کثرت است

رسول اکرم صلی الله علیه و آله می‌فرماید، فاطمه روح من و جان من است که اگر او نباشد گویی من نیستم و جسدی بی‌جانم. پس وقتی رسول افضل از عرش شد، طبیعی است که روح او ـ که فاطمه است ـ نیز، افضل از عرش است. نه تنها او می‌تواند در عالم، تحوّل و دگرگونی ایجاد کند، بلکه "فضّه" که خدمتکار خانه‌ی اوست نیز می‌تواند مس وجود را به طلا تبدیل نماید!

فاطمه علیها السلام بیت‌الذّکر و بیت التّسبیح و بیت الله است

خدا در عالم بالا و در میان فرشتگان به‌وجود اصحاب کساء مباهات می‌کند که: من تمام عوالم را به پاس محبّت این پنج تن آفریده‌ام. آنگاه فرشته‌ها سؤال می‌کنند: (یا رَبِّ وَ مَن تَحتَ الْکساء)؛ «خدایا! اینان کیانند»؟ فرمود: (هُم فاطِمَهْ وَ اَبُوها و بَعْلُها وَ بَنُوها)؛ «ایشان، فاطمه، پدرش، همسرش و دو فرزندش هستند».

«خدا قبل از این که آسمان‌ها و زمین را بیافریند، فاطمه را آفریده است»! حضّار تعجّب کردند و عرض کردند: (یا رَسُولَ الله فَلَیسَتْ هِی اِنسِیهً)؛ «مگر فاطمه از جنس بشر نیست»؟ چون بالاخره بشر به آدم می‌رسد و آدم هم پس از خلقت آسمان و زمین آفریده شده است. او که قبلاً بوده، پس بشر و از اولاد آدم نیست. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: (خُلِقَتْ فاطِمَهْ حَوْراءَ اِنْسِیهْ لا اِنسِیهً)؛ فاطمه، نژادش آسمانی و حقیقتش، حقیقت عرشی است که خدای متعال، آن ودیعه‌ی الهیه و کریمه‌ی عرشیه را از آن مقام اَشمَخ اَعلی تنزّل داده و به صورت انسان در میان خاکیان متجلّی ساخته است تا دامن رحمتش را بر سر عالم انسان بگستراند. بعد فرمودند: من در شب معراج وقتی به آسمان‌ها رفتم، در عالم بالا به من سیبی دادند. آن سیب را که شکافتم نور خیره کننده‌ای از آن درخشید. جبرئیل علیه السلام گفت: این نور را در آسمان‌ها (منصوره) می‌خوانند و در زمین (فاطمه) اش می‌نامند

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله می‌فرمود: هرگاه اشتیاق بهشت در خود احساس کنم، فاطمه را می‌بویم و این است معنای (تُفاحَهْ الفِردُوس و الخُلدِ) که در زیارتش می‌گوییم.

«از حقوقی که اولاد بر پدر دارد این است که مادر آن بچّه را نزد او اکرام کند و عزیزش بدارد و تحقیرش ننماید». شما که مادر را نزد بچّه‌اش تحقیر کردی، سه گناه مرتکب شده‌ای؛ اوّل این‌که بچّه را بد تربیت کرده‌ای. دوّم، عاقّ بر مادر شدن را یاد او داده‌ای، سوّم راه عاقّ شدن بر خودت را هم پیش پای او نهاده‌ای

شاید در تمام مدّت عمرش همین یک بار بود که اینگونه به شوهر خطاب کرد: (یابْنَ اَبی طالِب اِشْتَمَلْتَ شِمْلَهْ الْجَنین وَ قَعَدْتَ حُجْرَهْ الظَّنین)؛ «ای پسر ابیطالب! بسان بچّه در رحم، گوشه گرفته‌ای و همچون افراد متّهم کنج خانه نشسته‌ای»! (نَقَضْتَ قادِمَهْ الاَجْدَل فَخاتَک رِیشُ الاَعْزَل)؛ «تو همان کسی هستی که بال و پر بازهای شکاری را در هم شکستی، امروز، مرغان بی‌بال و پر، بر سرت ریخته و خانه‌نشینت کرده‌اند».

این نور را در آسمان‌ها (منصوره) می‌خوانند و در زمین (فاطمه) اش می‌نامند: (لاَنَّ الْخَلْقَ فُطِمُوا عَن مَعرِفَتِها)؛ «زیرا دست فکر بشر از شناخت حقیقت او مُنفطم و مُنقطع است».

می‌ترسیم ما را در روز جزا به خاطر همین نسبتی که از خود به علی علیه السلام می‌دهیم مورد اخذ و عقاب قرار دهند که چرا با نداشتن هیچگونه تناسبی، خودتان را به ما چسباندید و مایه‌ی خفّت ما گشتید. ما گفته بودیم: (کونُوا لَنا زَیناً وَ لا تَکونُوا عَلَینا شَیناً)؛ «مایه‌ی زینت ما باشید و مایه‌ی ننگ و عار ما نباشید».

خداوند منّان بر پیامبراکرم صلی الله علیه و آله منّت می‌گذارد که ما لطف و عنایت فوق‌العاده بر تو روا داشته‌ایم و به تو کوثر عطا کرده‌ایم. مخصوصاً نفرموده است: (اِنّا آتَیناک)؛ «به تو داده‌ایم». بلکه فرموده است: اِنّا اَعْطَیناک...؛ «همانا ما به تو عطا کرده‌ایم...». با آن که درباره‌ی قرآن مجید فرموده است: وَ لَقَدْ آتَیناک سَبْعاً مِنَ الْمَثانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ؛

از جمله نقایصی که ما در جوّ دینی و مذهبی خودمان داریم و لازم است آن را بشناسیم و در رفع آن بکوشیم این است که ما نسبت به حقّی که قرآن و عترت بر ما دارند و ادای آن را از ما می‌خواهند جفاکار هستیم!! زیرا در فکر اکثر ما، این، جا گرفته که حقّی که قرآن، کلام خدا بر ما دارد این است که احترام برای آن قائل باشیم و آن را ببوسیم و بخوانیم و آیات و سوره‌های آن را حفظ کنیم و مفاهیم آیات را به ذهن بسپاریم و در گفته‌ها و نوشته‌های خود به آن‌ها استناد نماییم و دیگر هیچ!! و حقّی که عترت بر ما دارد این است که قسمتی از تاریخ زندگانی آن بزرگواران را از ولادت تا شهادت بدانیم، اعتقاد به امامتشان داشته باشیم و سپس مجالس و محافلی برای ذکر فضایل و مصائبشان تشکیل بدهیم و گهگاه هم به زیارت قبور مطهّرشان برویم و دیگر هیچ! و با همین کیفیت خود را عامل به وظیفه‌ی ادای حقّ قرآن و عترت می‌پنداریم(!) و حال آن که قرآن و عترت از ما اتّباع عملی را طالبند، نه همین آداب و مراسم ظاهری را.