بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

«طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر.»

زندگی ما در اصل به ما امانت داده شده. برخلاف چیزی که در جوانی‌مان فکر می‌کنیم، هیچ‌کداممان آن همه زمان نداریم

آنچه شب را درون ما می‌سازد، شاید که ستارگانی برجای نهد. ویکتور هوگو

بسیاری از ما با احساس به تله افتادن به درمان مراجعه می‌کنیم – زندانیِ افکار، رفتار، ازدواج، شغل، ترس یا گذشته‌مان. گاه خودمان را با روایتی برای خود-تنبیهی زندانی می‌کنیم. اگر حق انتخاب باور یکی از دو چیز را داشته باشیم، که برای هردو مدرک داریم – من دوست‌نداشتنی‌ام، من دوست‌داشتنی‌ام – اغلب آنی را انتخاب می‌کنیم که احساس بدی به ما می‌دهد.

عصبانیت، احساس مورد مراجعهٔ اکثر مردم است چون جهت‌دهی شده به بیرون است – باعصبانیت دیگران را سرزنش کردن حسی شیرین و حق‌به‌جانب دارد. اما اغلب این تنها نوک کوه یخ است و اگر زیر لایهٔ سطحی را نگاه کنید، احساسات غوطه‌ور را می‌بینید که یا از آنها آگاه نبوده‌اید یا نمی‌خواسته‌اید نشان دهید: ترس، ناامیدی، حسد، تنهایی، ناامنی. و اگر بتوانید این احساسات عمیق‌تر را آن‌قدر طولانی تحمل کنید تا درکشان کنید و به چیزی که بهتان می‌گویند گوش دهید، نه‌تنها خشمتان را به شیوه‌هایی خلاقانه‌تر کنترل خواهید کرد بلکه همیشه این‌قدر عصبانی نخواهید شد.

درحالی‌که زنان برای حفظ ظاهر فیزیکی خود تحت فشار فرهنگی هستند، در مردان این فشار برای حفظ ظاهر احساسی‌شان است

بسیاری از رفتارهای ویران‌گر ما ریشه در خلئی عاطفی دارند، پوچی‌ای که تشنهٔ چیزی است که پرش کند.

عاشق‌شدن هیچ‌وقت پیر نمی‌شود. مهم نیست چقدر خسته و دلزده‌ای، چقدر عشق باعث رنجت شده، عشقی تازه، کاری جز این نمی‌کند که باعث شود احساس امید و زنده‌بودن کنی، درست مثل اولین‌بار. شاید این‌بار ریشه‌دارتر: تجربهٔ بیشتری داری، خردمندتری، می‌دانی که زمان کم‌تری داری. اما وقتی که صدای عاشقت را می‌شنوی یا می‌بینی که آن شماره تلفن روی صفحهٔ گوشی‌ات ظاهر می‌شود، قلبت هنوز هم از جا می‌جهد. عشقِ دیرهنگام در زندگی این مزیت را دارد که به شکل خاصی خطاپوش، بخشنده، حساس، و ضروری است.

ما دوست داریم فکر کنیم که آینده دیرتر اتفاق می‌افتد ولی هرروز داریم آن را توی ذهنمان خلق می‌کنیم. هنگامی که زمان حال از هم می‌پاشد، آینده‌ای که به آن مرتبط کرده بودیم هم متلاشی می‌شود. و از دست دادن آینده مادرِ تمام چرخش‌های سرنوشت است. اما اگر زمان حال را صرف درست‌کردن گذشته یا کنترل آینده کنیم در جای خود گیر می‌افتیم در پشیمانی ابدی.

احساساتت را قضاوت نکن؛ به آنها توجه کن. از آنها به‌عنوان نقشهٔ راهنمایت استفاده کن. از حقیقت نترس.

بیشتر تغییرات بزرگ از صدها قدم کوچک و تقریباً نامحسوسی که در طول مسیر برمی‌داریم، حاصل می‌شوند.

اغلب مردم این اعتقاد را دارند که عمدهٔ مشکلاتشان وابسته به موقعیت و شرایط است – عواملی که می‌توان گفت بیرونی‌اند

پناه‌بردن به سلامتی پدیده‌ای‌ست که در آن بیمارها خود را متقاعد می‌کنند که ناگهان مشکلاتشان را پشت سر گذاشته‌اند، چون بی‌آنکه بدانند، نمی‌توانند اضطرابی را که درگیری با این مشکلات ایجاد می‌کند، تاب آورند.

حسادت‌هایت را دنبال کن. نشانت می‌دهد که چه می‌خواهی.

درمان ابداً یک‌طرفه نیست؛ بلکه در فرایندی موازی رخ می‌دهد. بیماران ما، هرروز باب پرسش‌هایی را باز می‌کنند که ما خودمان باید به آنها فکر کنیم. اگر آنها بتوانند خود را از طریق تصویر بازتاب‌یافتهٔ ما واضح‌تر ببینند، ما هم می‌توانیم خود را در تصویر آنها شفاف‌تر ببینیم.

نمی‌توانی به رنجت با کوچک شمردنش خاتمه دهی. به رنجت با پذیرفتنش و فهمیدن اینکه با آن چه کنی، خاتمه می‌دهی.

ناتوانی در نه گفتن عمدتاً به‌خاطر مهرطلبی است؛ مردم گمان می‌کنند که اگر نه بگویند، دیگران دوستشان نخواهند داشت. اما ناتوانی در بله گفتن، به درخواست صمیمی‌شدن، فرصت شغلی، برنامهٔ ترک الکل، بیشتر به فقدان اعتمادبه‌نفس برمی‌گردد.

«می‌خواهم مطمئن شوم که بهت گفته‌ام چقدر باعث افتخارمی. می‌خواهم مطمئن شوم که می‌دانی.»

«انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.

در دانشکدهٔ پزشکی، ما دانشجویان به بیماری «دانشجوهای پزشکی» مبتلا می‌شدیم. این پدیده‌ای واقعی و ثبت‌شده است که در آن دانشجویان پزشکی باور می‌کنند به همان بیماری‌ای که مطالعه می‌کنند، مبتلا هستند.