بریده‌هایی از کتاب شرح رساله‌ی فی حقیقة‌العشق

پس موجودی باید با دو حیثیت: اول تن و چشم، یعنی بعد جسمانی و خاکی و چشم برای دیدن جمال داشته باشد و دوم روحی از عالم بالا که با حُسن آشناست. فرشته، معنای حُسن را می‌فهمد اما تاب دیدن آن را در زمین ندارد: فرشته عشق نداند که چیست قصه مخوان بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز

هرچه موجودند از روحانی و جسمانی طالب کمالند و هیچ کس نبینی که او را به جان میلی نباشد. پس چون نیک اندیشه کنی همه طالب حسن‌اند و در آن می‌کوشند که خود را به حُسن رسانند و به حُسن که مطلوب همه است دشوار می‌توان رسیدن زیرا که وصول به حُسن ممکن نشود الا به واسطهٔ عشق...» در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد