بریده‌هایی از کتاب پدر پولدار، پدر بی‌پول

سال ۱۹۹۴ در حالی که من ۴۷ سال داشتم و همسرم کیم ۳۷ ساله بود بازنشسته شدیم. بازنشستگی به معنای کار نکردن نیست. برای من و همسرم بازنشستگی یعنی به استثنای تغییرات عظیمی که قابل پیش بینی نیستند و ممکن است به یکباره رخ بدهند ما می‌توانیم انتخاب کنیم که کار بکنیم یا نه زیرا ثروت ما همین طور اتوماتیک بالا می‌رود و ما در مقابل، از نرخ تورم همیشه جلوتر هستیم. به نظر من آزادی یعنی همین. دارایی ما آنقدر زیاد است که خود به خود افزایش پیدا کند. مثل کاشتن درخت است که سال‌ها به نهال آن آب می‌دهید و یک روز می‌بینید که دیگر نیازی به مراقبت از آن نیست چون ریشه‌ها به اندازه کافی پایین رفته‌اند و عمیق شده‌اند.

گوش دادن از حرف زدن بسیار مهم‌تر است. اگر اینگونه نبود که خدا دو گوش و فقط یک دهان به آدم نمی‌داد.

این موضوع مرا یاد داستان فردی می‌اندازد که در یک شب سرد زمستانی با یک بغل هیزم نشسته بود و سر بخاری داد می‌کشید که هر وقت به من گرما دادی آنوقت از این چوب‌ها درونت میریزم. وقتی نوبت به داشتن پول، عشق، شادی، فروش و مراودات برسد تنها کافی است که فرد ابتدا آنچه می‌خواهد را ببخشد و سپس از آن چیز دسته دسته به سویش سرازیر می‌شود.

افراد پولدار یعنی آنهایی که در دراز مدت پولدار هستند ابتدا ستون دارایی‌شان را می‌سازند سپس با استفاده از درآمد حاصل از ستون مزبور وسایل تجملاتی می‌خرند. فقرا و طبقه متوسط هزینه خرید تجملات را از عرق جبین و خون دل خوردن و ارثیه فرزندانشان تامین می‌کنند.

مثل الاغی هستند که یک گاری را می‌کشد و صاحبش هویجی را جلوی چشمش گرفته است. شاید صاحب الاغ به این ترتیب به مقصدی که می‌خواهد برسد ‌اما الاغ دارد به دنبال توهم هویج می‌رود. فردا که بیاید الاغ باید دوباره به دنبال هویج برود.

اگر متوجه شدی که در چاله‌ای که کنده‌ای افتاده‌ای دست از کندن بیشتر بکش.

یعنی منظورتان این است که خیلی از کارمندان همه حقوقشان را نمی‌گیرند؟ پدر پولدار گفت البته که نمی‌گیرند! همیشه اول دولت سهم‌اش را برمی‌دارد. پرسیدم دولت چطور این کار را می‌کند؟ پدر پولدار گفت از راه مالیات گرفتن. وقتی حقوق می‌گیری برایت مالیات وضع می‌کنند. وقتی خرج می‌کنی برایت مالیات وضع می‌کنند وقتی پس انداز می‌کنی و حتی وقتی بمیری هم برایت مالیات وضع می‌کنند.

برای برندگان باختن، منبع الهام است و برای بازندگان، مغلوب کننده است. جان دی راکفلر گفته است " همیشه سعی می‌کنم هر مصیبتی را به یک فرصت تبدیل کنم."

بچه‌ها اگر تسلیم بشوید آنوقت فقیرید

این چیز‌ها را هم در مدرسه درس نمی‌دهند.

بین آدم فقیر و ورشکسته یک فرق‌هایی هست. ورشکستگی موقتی است اما فقر همیشگی است.

بسیاری از مشکلات مالی بزرگ ناشی از همرنگ جماعت شدن و چشم و هم چشمی است.

پیدا کردن شغل فقط یک راه موقتی برای یک مشکل بلند مدت است.

مدارس صرفاً می‌تواند کارمندان خوب بیرون بدهد و نه کارفرمایان خوب

پز عالی جیب خالی

داشتن تحصیلات عالیه و کسب نمرات خوب، دیگر تضمین کننده موفقیت نیست

بیشتر وقت‌ها زندگی با تو حرف نمی‌زدند بلکه فقط تو را همراه خودش به این طرف و آن طرف می‌کشد. هر تکانی که به تو می‌‌دهد مثل آن است که می‌گوید بیدار شو دارم چیزی به تو یاد می‌دهم که آنرا فرا بگیری.

"همان کاری را انجام بدهید که در قلبتان تاییدش می‌کنید. چون دیگران به هر حال از شما انتقاد خواهند کرد زیرا شما چه فلان کار را انجام بدهید یا نه، دیگران همیشه از آن کار انتقاد می‌کنند."

"فقرا و طبقه متوسط برای پول درآوردن کار می‌کنند ولی پولدار‌ها کاری می‌کنند که پول برایشان کار کند ".

واقعاً دلت می‌خواسته است که برنده باشی‌اما چون ترسی که از باخت داشتی بیشتر و شدیدتر از آن بوده است که هیجان برنده شدن را حس کنی، باختی. در اعماق وجودت می‌دانی که این تو بودی که سعی نکردی تا به اهدافت برسی. تو بودی که تصمیم گرفتی محتاط باشی.