بریده‌هایی از کتاب شمشیر و جغرافیا

کم‌کم تمام آدمیان آهنی شدند

ترسم آن روز که از قلّه فرود آید مرد سیصد و سیزده آدم نتوان پیدا کرد

عوض نکرد خدا سرنوشت قومی را و جز به همّت انسان عوض نخواهد شد

گفتیم «زود است‌» و ماندیم‌؛ رفتند و گفتند «دیر است»

من معترفم که به تعبیر دوستی عزیز، فقط «درک مهاجر» را داشته‌ام، نه «درد مهاجر» را. هم از این روی شرمندۀ همه کسانی هستم که دردشان مرا شاعر ساخت، ولی شعر من کمتر توانست چیزی از آن دردها بکاهد.

هر کُشتۀ این طایفه‌، خود خواهد داشت‌ یک خانۀ ناتمام و یک گورِ تمام‌

یک پاره زمین به قدر مردن بدهید

از بس خدای را به خدایی نخواستیم‌، منّت‌پذیر خوارترین بندگی شدیم‌

این خدا کیست که داغی به جبینش زده‌اند؟ کودکان با فن اوّل به زمینش زده‌اند این که تب نامده تشویش اجل دارد، کیست‌؟ بعد یک عمر طبابت سرِ کل دارد، کیست‌؟

این کربلای کیست که بی شور و ماجراست‌؟ راوی خطا نکرد، روایت چرا خطاست‌؟