بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

عشق می‌خواهم از آن‌سان که رهایی باشد هم از آن عشق که منصور، سر دارش برد

به مهرت بسته‌ام دل را، به دستت داده‌ام جان را

آدمیزاد است و عشق و دل به هر کاری زدن آدم است و سیب خوردن،  آدم است و اشتباه

که آزادی مجسمه‌ای است در کشوری دیگر که آزادی نام میدانی بیش نیست             در پایتخت

آسمان و هرچه آبی دیگر اگر چشمان تو نیست رنگ هدر رفته‌است.

تو هم ای خوب من! این نکته به تکرار بگو این دلاویزترین شعر جهان را، همه وقت، نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو «دوستم داری؟» را از من بسیار بپرس «دوستت دارم» را با من بسیار بگو

بی مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

باور مکن که زنده بمانم بدون تو نه من کم از زمینم و نه تو کم از بهار

عشق شکل‌های بسیار دل‌انگیزی دارد مثل گل سرخ در دست دختری زیبا مثل ماه بالای کلبه‌ای برفی اما من گوش بریده ونسان ونگوگم شکل تلخی از عشق

تو هم ای خوب من! این نکته به تکرار بگو این دلاویزترین شعر جهان را، همه وقت، نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو «دوستم داری؟» را از من بسیار بپرس «دوستت دارم» را با من بسیار بگو

محراب‌ها را برای محمد معبدها را به یاد بودا کلیسا را به شکل عیسی و میخانه‌ها را از روی چشمان تو ساخته‌اند

نامت تمام شب‌هایم و گستره خمیده رؤیاهایم را پر می‌کند

عشق معماری بی‌نظمی است، یک تلفیق از درد و بی‌دردی، آگاهی و ناآگاهی عاقبت جام از این بام فرو می‌افتد همنشینان‌اند رسوایی و خاطرخواهی دست من کوتاه، دیوار غرور تو بلند منتظر باش، بلندی است پس از کوتاهی

کلبه‌ای در سینه کوهم، کسی باور نکرد حجم آواری که بر من وقت بهمن می‌گذشت می‌گذشتم از تو پنداری که سربازی اسیر دست بر سر از صف اردوی دشمن می‌گذشت

قدم زدم شب آیینه را محل به محل ورق زدم دل دیوانه را غزل به غزل برای هدیه چشمانمان به یکدیگر نیافتم غزلی از سکوت زیباتر

نه ری‌را جان نامه‌ام باید کوتاه باشد. ساده باشد. بی حرفی از ابهام و آینه از نو برایت می‌نویسم حال همه ما خوب است اما تو باور مکن!

حامد عسکری با منِِ برنو به دوشِِ یاغی مشروطه‌خواه عشق کاری کرده که تبریز می‌سوزد در آه بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد با منِ تنهاتر از ستارخانِ بی‌سپاه موی من مانند یال اسب مغرورم سپید روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه هرکسی بعد از تو من را دید، گفت از رعد و برق کنده پیر بلوطی سوخت، نه یک مشت کاه کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود یک نفر باید زلیخا را بیندازد به چاه آدمیزاد است و عشق و دل به هر کاری زدن آدم است و سیب خوردن،  آدم است و اشتباه سوختم، دیدم قدیمی‌ها چه زیبا گفته‌اند «دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه»

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن با مردم بی‌درد، ندانی که چه دردی است

عشق می‌خواهم از آن‌سان که رهایی باشد هم از آن عشق که منصور، سر دارش برد عاشقی باش که گویند به دریا زد و رفت نه که گویند خسی بود که جوبارش برد

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد