بریده‌هایی از کتاب بابا لنگ‌دراز

گمان نمی‌کنم لازم باشد من به بهشت بروم، در این‌جا آن‌قدر چیزهای خوب گیرم می‌آید که انصاف نیست آن‌ها را بگذارم و بروم.

من با چشمی دورنمای زندگی را تماشا می‌کنم که سایر دختران بزرگ‌شده در محیط مساعد نمی‌بینند.

جوانی کاری به سال و ماه ندارد مهم اینست که انسان زنده‌دل و پرنشاط باشد

آدم وقتی که یک چیزی را با تمام قوا بخواهد سعی می‌کند و بالاخره به دست می‌آورد.

آدم وقتی که یک چیزی را با تمام قوا بخواهد سعی می‌کند و بالاخره به دست می‌آورد.

بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند، مسابقه‌ی دو گذاشته‌اند، می‌‌خواهند به هدفی که در افق دوردست است برسند و درحالی‌که نفسشان به شماره افتاده می‌‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند. آن‌وقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی‌تفاوت است.

هرگز آن‌قدر ناراحتی پشت سر هم شنیده بودید؟ باور کنید ناراحتی‌های بزرگ نیست که صبر و بردباری لازم دارد بلکه این ناراحتی‌های خردخرد و جگر سوراخ‌کن را با تبسم برگزار کردن حقیقتاً روحیه لازم دارد و من سعی می‌کنم این روحیه را به دست آورم. می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم. چه ژولیا جوراب ابریشمی بپوشد و چه هزارپا از سقف بیفتد شما هرگز شکایتی از من نخواهید شنید. همیشه جودی شما.

«آن‌قدر در دنیا چیزهای جوراجور هست، که یقیناً همه ما مثل پادشاه سعادتمند خواهیم بود.»

شاید قبلاً می‌توانستم بی‌خیال و سبک‌سر و بی‌پروا باشم، زیرا چیز گرانبهایی در زندگی نداشتم که از دست بدهم. ولی حالا... دلواپسی بزرگی تا آخر عمر با من همراه خواهد بود. هر وقت از من دور باشی خیال می‌کنم هر چه اتومبیل است تو را زیر گرفته و هر چه میکروب است به تو حمله کرده است. آرامش فکر از من سلب شده است. حالا در مقابل تو را دارم، آرامش توخالی هم لطفی ندارد.

آدم هوس چیزهایی که مزه‌اش را نچشیده هرگز نمی‌کند، ولی بعد از این‌که یک بار مزه‌ی نعمتی را چشید آن‌وقت دیگر محرومیت از آن مشکل است. برای این‌که آن‌وقت آدم خود را به داشتن آن نعمت ذیحق می‌داند.

«مواظب باشید و فکر خود را با شرح جزییات خراب نکنید، آن‌قدر یاد بگیرید که دورنمایی از کلیات در نظرتان بماند.»

شاید قبلاً می‌توانستم بی‌خیال و سبک‌سر و بی‌پروا باشم، زیرا چیز گرانبهایی در زندگی نداشتم که از دست بدهم. ولی حالا... دلواپسی بزرگی تا آخر عمر با من همراه خواهد بود. هر وقت از من دور باشی خیال می‌کنم هر چه اتومبیل است تو را زیر گرفته و هر چه میکروب است به تو حمله کرده است. آرامش فکر از من سلب شده است.

می‌خواهم به خودم تلقین کنم که زندگی یک صحنه بازی است و من باید آن را با مهارت بازی کنم، و اگر ببرم یا ببازم، در هر حال شانه‌ها را بالا بیندازم و بخندم.

خیلی مشکل است که آدم بخواهد تمام وقت مواظب خود باشد تا آن‌چه را احساس می‌کند نگوید. من طبعاً دوست دارم درد دل خود را بگویم، اگر شما را نداشتم تا همه چیز را برایتان بگویم دق می‌کردم.

من می‌‌خواهم هر ثانیه از زندگیم را خوش باشم و می‌خواهم وقتی که خوش هستم بدانم که خوش هستم.

شوخی‌های بزرگ مهم نیستند، اصل اینست که آدم بتواند از یک موضوع کوچکی خوش باشد. بابا من سِرّ خوشبختی را پیدا کرده‌ام و آن اینست که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه حداکثر استفاده را کرد.

من با این فلسفه که یأس و نکبت و غم قوای اخلاقی را تقویت می‌کنند مخالفم. افرادی که سعادتمند و خوشحال هستند که مهر و محبت می‌بخشند، من به اشخاص بدبین و از زندگی بیزار ایمان ندارم، امیدوارم بابا شما به زندگی بدبین نباشید.

ولی شما را به خدا بابا، وقتی که شما یک دختر بچه ۹ ساله‌ی گرسنه‌ای را در آبدارخانه بگذارید که کارها را صیقل دهد و یک ظرف نان شیرینی هم پهلوی دستش باشد و تنهایش بگذارید چه انتظار دارید؟ بعد وقتی که ناگهان به او سر می‌زنید و می‌بینید سر تا پایش پر از خرده‌‌نان است و آن‌وقت بازویش را بکشید و سیلی به گوشش بزنید بعد سر شام وقتی که دسر آوردند به او امر کنید که از سرسفره برخیزد و بعد به سایر بچه‌ها بگویید به علت این‌که دزدی کرده نباید دسر بخورد، آیا اگر فرار کند عجیب است؟

امروز آفتابی‌ترین روزهای زمستان است. شمش‌های یخ چکه‌چکه آب می‌شوند و از درخت‌های کاج پایین می‌ریزند. دنیا در زیر سنگینی برف خم شده است، ولی من در زیر بار یک غم بزرگ.

نامه نوشتن به کسی که انسان ندیده و نمی‌شناسد کمی مضحک است. اصلاً برای من نامه نوشتن عجیب و غریب است. من کسی را نداشتم که برای نامه بنویسم بنابراین اگر نامه‌های من در جه یک نیست ببخشید.