بریده‌هایی از کتاب در آستانه تازه شدن

سعید بیابانکی آشفته‌سریم‌، شانه دوست کجاست‌؟ دیوان پُر از ترانه دوست کجاست‌؟ ای کاش که شاعری درین شهر غریب می‌گفت به ما که خانه دوست کجاست‌؟

شاپور پساوند ای عشق‌! تو خونبهای حلاّج شدی هر فتنه ز ره رسید، آماج شدی یک‌روز به‌نام دین به‌دارت دیدم یک‌روز به‌نام کفر تاراج شدی

نه شرم و حیا نه عار داریم از تو اما گله بی‌شمار داریم از تو ما منتظر تو نیستیم آقا جان تنها همه انتظار داریم از تو (جلیل صفربیگی)

دیدیم همه متانتش را در جنگ ثابت کرده دیانتش را در جنگ هی سنگ مزار شهدا را می‌شُست تا پاک کند خیانتش را در جنگ

خلیل جوادی ماهی تو که بر بام شکوه آمده است آیینه ز دستت به ستوه آمده است خورشید اگر گرم تماشای تو نیست دلگیر مشو، ز پشت کوه آمده است

یاسر به کمیل: دشمن ناخوانده... یاسر به کمیل: وصل به فرمانده... آرام گرفته بین خون و آتش بی‌سیم هنوز توی دستش مانده

آن سو نگران نگاه پیغمبر بود خورشید، رسول آه پیغمبر بود ای تیغ پلید! می‌شکستی ای کاش آن حنجره بوسه‌گاه پیغمبر بود

با هر هوسی به تاب و تب افتادیم از صبح رمیدیم و به شب افتادیم دیروز من و تو بهتر از امروز است ما از خودمان نیز عقب افتادیم

هر چند که از آینه بی‌رنگ‌تر است از خاطر غنچه‌ها دلم تنگ‌تر است بشکن دل بینوای ما را ای عشق این ساز شکسته‌اش خوش آهنگ‌تر است

هرچند که گفتم گُل امّید بکار اما نه درین کویر بی برگ و بهار از بوی فرشته‌ها نمازت خالی است عالی خم و راست می‌شوی، ورزشکار!

پیغمبر درد بود و همدرد نداشت از کوفه بجز خاطره‌ای سرد نداشت می‌گفت خدایا که بگوید به حسین این شهر هزار کوچه یک مرد نداشت

تا پاکی و سادگی مرا پیش ببر تا کلبه بی‌ریای درویش ببر ای لهجه خیس ابرها، ای باران‌! دستان مرا بگیر و با خویش ببر

ای عشق‌! بهانه‌ای برایم بتراش‌!

گیسویت دریاست، شنیدن دارد چشمت یلداست، آرمیدن دارد

ای کاش که شاعری درین شهر غریب می‌گفت به ما که خانه دوست کجاست‌؟

گه ملحد و گه دهری و کافر باشد گه دشمن خلق و فتنه‌پرور باشد باید بچشد عذاب تنهایی را مردی که ز عصر خود فراتر باشد

سعید بیابانکی آشفته‌سریم‌، شانه دوست کجاست‌؟ دیوان پُر از ترانه دوست کجاست‌؟ ای کاش که شاعری درین شهر غریب می‌گفت به ما که خانه دوست کجاست‌؟

مصطفی حسن زاده ساکت، سنگین، گرفته، غمگین، تنها پایین بالا ، دوباره پایین بالا گاهی احساس می‌کنم همزادیم: دریا دریا دریا دریا دریا...

سید مهدی نقبایی در مدرسه از نشاطمان کم کردند از فرصت ارتباطمان کم کردند هر وقت به‌هم عشق تعارف کردیم از نمره انضباطمان کم کردند.