بریده‌هایی از کتاب آقا و خانم ریواز

گفته بودم کسانی که مانند او از نداشتن پول کافی می‌نالیدند، تنها باید خود را شماتت می‌کردند. چرا که تحمل و ظرفیت پایداری نداشتند تا بدون لحظه‌ای تأمل تنها در اندیشه پول باشند.

به باور من دلیل اصلی تنها همین بود، و شاعرترین آدم‌ها در میان ما همیشه می‌توانستند از این امر به خود ببالند. به تأکید گفته بودم که من در پی فضیلتی اصیل‌تر بودم، و همه امور دیگر را تنها زخم‌هایی سطحی می‌دانستم، از جمله گستاخی را که به ادا و اصول مطرود دوران ما تبدیل شده

تأکید کرده بود هیولاها دیگر در تاریکی جنگل پنهان نمی‌شوند، حالا با چهره‌ای پنهان در کنار ما گام برمی‌دارند

همه می‌دانند که نخستین پادزهر هر بیماری، همانا زیبایی و هماهنگی است، در حالی که من برای یک بار دیگر شاهد بودم که چطور در مکانی که ادعای تسکین و درمان داشت، با لجاجت سعی شده بود هر گونه نشانی از زیبایی و هماهنگی را حذف کنند.

راهروهای پیچ در پیچ بیمارستان‌ها را عامدانه به این شکل طراحی می‌کردند تا بیماران، حتی خوشبین‌ترین آنها و ساده‌انگارترین آنها بی‌درنگ بفهمند که علاوه بر سردرگمی در بیماری خود، در این راهروهای در هم و بر هم، با تابلوهای راهنمای ضد و نقیض، درهای ورود ممنوع، آسانسورهای غیرمجاز، دیوارهای تخته چندلا، رنگ‌های تیره و تار و بوهای شیمیایی نیز گمگشته بودند. هر آدم طبیعی و سالمی در چنین مکانی، بدون نگرانی برای خود یا برای نزدیکانش بی‌درنگ برمی‌گشت، در حالی که بسیاری آدم‌های دیگر، از ترس گمگشتگی با سماجت در این راهروها سرگردان بودند.