بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

من به عشق واقعی اعتقاد دارم. معتقد نیستم که همه باید چشم‌هاشون رو حفظ کنن یا مریض نشن، ولی همه باید عشق واقعی رو امتحان کنن و این عشق لااقل باید تا زمانی که زندگی می‌کنیم ادامه داشته باشه.»

بدون درد، لذت را نخواهی شناخت.

این بدترین قسمت داشتن سرطان بود. گاهی شواهد جسمی بیماری، ما را از بقیهٔ مردم جدا می‌کرد. ما با دیگران جور نبودیم و هرگز بیش از وقتی سه‌نفری توی آن هواپیمای خالی رفتیم این موضوع آشکار نبود.

بخش زیادی از زندگی‌ام صرف جلوگیری از گریه کردن جلوِ آدم‌هایی شده که دوستم داشته‌اند. بنابراین می‌دانستم که آگوستاس چه کار می‌کند. دندان‌هایت را به هم فشار می‌دهی. به بالا نگاه می‌کنی. به خودت می‌گویی که اگر اشکت را ببینند اذیت می‌شوند و تو چیزی جز ناراحتی و اندوه در زندگی آن‌ها نخواهی بود. تو نباید باعث اندوه بیش‌تری شوی؛ بنابراین نمی‌خواهی گریه کنی و همهٔ این چیزها را در حال نگاه کردن به سقف به خودت می‌گویی. بعد با این‌که گلویت نمی‌خواهد بسته شود، آن را قورت می‌دهی و به کسی که دوستت دارد نگاه می‌کنی و لبخند می‌زنی.

گفت «موضوع مهم دربارهٔ آدم‌های مُرده...» یک‌دفعه مکث کرد. «موضوع مهم اینه که اگه از اون‌ها آرمان‌گرایانه حرف نزنی، عوضی هستی

همهٔ نجات‌ها و رستگاری‌ها موقتی‌ان. من براشون یه دقیقه خریدم. شاید همین یه دقیقه بتونه یه ساعت و اون یه ساعت یه سال براشون بخره. هَزِل گریس، هیچ‌کس نمی‌تونه برای اون‌ها ابدیت رو بخره، اما زندگیِ من یه دقیقه براشون وقت خرید و این بی‌ارزش نیست.

تقریباً می‌شد درون چشم‌های واقعاً آبی‌اش را دید. گفتم «یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.

قهرمانانِ واقعی الزاماً کسانی نیستند که کاری انجام می‌دهند. قهرمانان واقعی کسانی هستند که توجه می‌کنند و توجه نشان می‌دهند.

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.» بعد با اشاره به اطرافم ادامه دادم «و همهٔ این‌ها به خاطر هیچ بوده. شاید اون زمان به‌زودی برسه و شاید میلیون‌ها سال طول بکشه، اما حتی اگه نابود شدن خورشید رو هم دووم بیاریم، باز هم تا ابد زنده نمی‌مونیم. قبل از این‌که اندام‌ها هوشیار بشن، زمان وجود داشته. بعد از اون هم زمان ادامه خواهد داشت.

افسردگی همیشه یکی از عوارض جانبی سرطان به شمار می‌رود، ولی افسردگی عارضهٔ جانبی سرطان نیست؛ افسردگی عارضهٔ جانبی مرگ است (سرطان هم یکی از عوارض جانبی مرگ است. همهٔ بیماری‌ها عوارض جانبی مرگ‌اند).