بریده‌هایی از کتاب کیمیاگر

نبیا و اولیا بندگی مخلصانه و طاعت بسیارِ خود را در پیش‌گاه الهی کم‌تر از آنچه در شأن و بزرگی اوست، می‌دانند. آنان حتی کم‌ترین ترک ادب را هم گناهی بزرگ می‌شمارند. برای همین، نزد خدا مدام استغفار و طلب آمرزش می‌کنند.

مرزش خواستن از خدا نشانهٔ گناه‌کار بودن نیست. طلب رحمت و غفران از خدا عبادتی است که انسان‌ها با آن ثواب بیش‌تری می‌برند. رسول گرامی ما نیز می‌فرمود: «من روزی هفتادبار از خدا آمرزش می‌خواهم.» شما فکر می‌کنید ایشان گناهکار بوده که آمرزش می‌خواسته؟!

این نهی خدا تنزیهی بود. یعنی انسان با ارتکاب آن، فقط از فایده و مصلحتی که خدا در ترک آن قرار داده، محروم می‌گردد.

خدا آدم را از خوردن میوهٔ آن درخت نهی کرده بود، اما این نهیِ تحریمی نبود که با ارتکاب آن، مستحق عذاب آخرت شود.

ظلم دوگونه است: یا ظلم به خود است، یا ظلم به دیگری. امام نباید به خود یا به دیگری ظلم کرده باشد. آیا کسی‌که گناه می‌کند به خودش ظلم نکرده؟! حتی مشرکی که توبه کرده باشد نیز لایق و شایستهٔ امامت نیست؛ چراکه در قرآن آمده: «شرک ظلم بزرگی است.» (۱۱) حالا با این وصف، کسانی‌که عمری به آیین جاهلیت بودند و بعداز آن اسلام آوردند، شایستگی امامت را دارند؟!

این‌که عهد امامت به ظالمان نمی‌رسد، معنی‌اش این است که امام باید معصوم باشد و ظلمی نکرده باشد. هر گناهی ظلم است، و مطابق این آیه، امامت ویژهٔ کسانی است که هیچ گناهی نکرده باشند.

هرکسی سزاوار امامت نیست. امام باید منصوب از سوی خدا باشد و مردم در پیروی از او هیچ دل‌نگرانی نداشته باشند.

«اعتقاد من آن است که همهٔ انبیای الهی از کودکی تا پایان عمر، از هر گناه و فراموشی دورند. آنان امینِ سرّ خدا هستند و نمی‌شود و نباید تن به گناهی بدهند که خواستهٔ شیطان است. انبیا و امامان باید پاک باشند و از صفاتی چون کینه و بخل و حسد و جهل و حرص دور باشند. از نقص‌ها و بیماری‌هایی که انسان‌ها از آن بدشان می‌آید، پاک باشند. این اعتقاد ما دربارهٔ انبیاست.»