بریده‌هایی از کتاب روان‌سیاست؛ نئولیبرالیسم و تکنولوژی‌های جدید قدرت

مارکس هم آزادی را برحسب رابطه‌ای موفق با دیگران تعریف می‌کند: «فقط در اجتماع [با دیگران است که هر] فرد وسایلی برای پرورش استعدادهایش در هر راستایی را [دارد]؛ از این رو، فقط در اجتماع است که آزادی شخصی ممکن می‌شود.»

این عصر عصر ارزش-افزودهٔ صنعتی و فعال است. یعنی دوران خلق ارزش جدیدی که واقعی باشد به سر آمده است. درواقع تحت لوای سرمایه‌داری مالی دوران ما، ارزش از ریشه در حال نابود شدن است، در حال ریشه‌کن شدن است. رژیم نئولیبرال در راه افتتاح عصر مصرف بی‌رویه است. امروزه خودِ روان استثمار می‌شود. ازاین‌رو بیماری‌های روانی همچون افسردگی و فرسودگی ذهنی دوران ما را تعریف می‌کنند.

زندگی‌ای که تماما از عواطف مثبت و حس «جاری بودن» تشکیل شده باشد، به هیچ وجه انسانی نیست

هرگاه قدرت اصلا به چشم نیاید، بدون تردید وجود دارد. هرچه قدرت بزرگ‌تر باشد، بی‌سروصداتر کار می‌کند. قدرت بزرگ‌تر فقط هست: به جلب توجه نیازی ندارد.

ما در جهانمان دیگر برای ارضای نیازهای خودمان کار نمی‌کنیم، در عوض برای سرمایه کار می‌کنیم. سرمایه نیازهای خودش را ایجاد می‌کند و ما به‌اشتباه چنان ملتفت این نیازها می‌شویم که گویی به ما تعلق دارند.

تأثر و عاطفه به اموری اکیداً سوبژکتیو دلالت دارند، درحالی‌که احساس به چیزی ابژکتیو اشاره می‌کند.

امروزه بدن در حال رها شدن از فرایند بی‌واسطهٔ تولید و تبدیل شدن به ابژهٔ بهینه‌سازی، چه در امتداد خطوط زیبایی‌شناختی و چه بر اساس تکنولوژی سلامت است.

در برابر خدا، همه بدهکاریم: گناهکاریم (schuldig)؛ ولی بدهی، یعنی گناه، آزادی را نابود می‌کند.

هر فیلسوفی که تعبیر جدیدی -زبانی جدید، شیوهٔ اندیشیدنی جدید- باب کرده است، ضرورتا ابله بوده است. فقط یک ابله به چیزی که به‌کلی دیگر است دسترسی دارد