بریده‌هایی از کتاب اینترنت ما؛ اطلاعات زیاد و فهم کم در عصر کلان‌داده

گوگل آن‌قدر خوب ما را می‌شناسد که جمله‌های نیمه‌تماممان را تمام می‌کند.

صورت زندگی دیجیتالی ما دانش ما را توسعه می‌دهد و در عین حال، مانع از دستیابی ما به دانش می‌شود.

روزگاری عادت داشتیم بگوییم دیدن همانا و باور کردن همانا؛ اما حالا ممکن است بگوییم «گوگل کردن همانا و باور کردن همانا».

ما در روزگاری زندگی می‌کنیم که بدل خودمان را در فضای مجازی ساخته‌ایم.

سیاست دانش به قدرتی اشاره دارد که مشخص می‌کند چه کسی می‌تواند بداند و چه چیزی باید دانسته شود.

عصر اطلاعات دیگر به پایان رسیده است. حالا ما در عصر شبکه می‌زییم، عصری که اطلاعات نه در بسته‌های مجزا از یکدیگر، بلکه در یک کلِ ساختارمند، ارسال و دریافت می‌شود.

هرچند صورت زندگی دیجیتالی ما فکت‌ها و اطلاعات بیشتری به ما می‌دهد، اما در عرصهٔ ایجاد فهمِ بیشتر برای ما توفیق چندانی نداشته است.

همهٔ چیزی که می‌دانم این است که چیزی نمی‌دانم.

که آنچه شما باور دارید، بر آنچه مشاهده می‌کنید تأثیر می‌گذارد.

کانت می‌گفت: «روشنگری یعنی داشتن شهامت کافی برای آنکه انسان خود بیندیشد.»