بریده‌هایی از کتاب هبذول

هرچه بیشتر از عمرت می‌گذرد، زیستن سخت‌تر می‌شود گویی دردها به همراه تو بالغ می‌شوند

یه قانونی هست که خیلی بدرد می‌خوره... بیست و پنجمین قانون که می‌گه؛ هرکی به معنای اسمش برسه، به اون نهایتی که باید می‌رسیده، رسیده...

استاد ماذر می‌گفت؛ «اگر برای دلت قدمی برنداری، همیشه پشیمان خواهی ماند و آنگاه افسوس هرگز رهایت نمی‌کند»!

مگر این عمر اندک چقدر است که بخواهیم با هم بودن را به فرداها گره بزنیم

اگر رؤیایی در ذهن داشته باشی، اجل معلق (۱۶) شرم می‌کند از اینکه جانت را بگیرد که رؤیا حرز ناامیدی است

من قسم می‌خورم اگر عاشقی بتواند وصال معشوق را تصور کند، هرگز عاشق نبوده و هوس وجودش را پر کرده، مگر می‌شود کهتر بتواند در مهتر بپیوندد!

تن مرد نورانی پر بود از زخم شمشیر و جراحت نیزه انگار تمام آن سپاه سیاه به مرد نورانی حمله می‌کردند و به او زخم می‌زدند، مردی که خورشید تاب روشنای چهره‌اش را نداشت، مردی با قامت افراشته اما تن خسته که یکه و تنها با تمام آن سپاه می‌جنگید در حالی که بدنش پاره پاره بود از شکاف تیر و دشنه، و زخم‌های بسیاری تمام بدنش را فرا گرفته بود

انتظار هرچیزی را اصیل می‌کند

عاشق، نه وصل می‌خواهد و نه رسیدن، عاشق فقط حضور معشوق را می‌خواهد، و من قسم می‌خورم اگر عاشقی بتواند وصال معشوق را تصور کند، هرگز عاشق نبوده و هوس وجودش را پر کرده، مگر می‌شود کهتر بتواند در مهتر بپیوندد

«اگر رؤیایی در ذهن داشته باشی، اجل معلق (۱۶) شرم می‌کند از اینکه جانت را بگیرد که رؤیا حرز ناامیدی است».