بریده‌هایی از کتاب دزد پادگان

هیچ‌وقت فراموش نکن که تک‌تک افراد روی زمین هدیه‌ای زیبا از جانب خداوند هستند.

الیوت در چهار کوارتت می‌گوید: «بشر نمی‌تواند حجم زیادی از واقعیت را تاب بیاورد.» این درست است.

یاد یکی از گفته‌های ویکتور هوگو می‌افتم: «همه‌مان محکوم به مرگ شده‌ایم، با فرجه‌ای نامعلوم».

بزرگ که می‌شویم، کم‌کم درک می‌کنیم زنده‌ماندن در این دنیا گاه مستلزم مصالحه است؛ از چیزهایی دست می‌کشیم، تکه‌هایی کوچک از وجودمان که باید برای پیش‌رفتن نادیده‌شان بگیریم. فرایند انسان‌شدن، مذاکره‌ای ناگزیر با جهان. اما این امر درعین‌حال حسرتی را در وجودمان می‌پرورانَد، حسرت بابت آن وضعیتی که تصور می‌کنیم زمانی در آن به سر می‌بردیم، آن وضعیت ناب. درواقع، موضوع این است که اصلاً سفرمان را آغاز نکرده‌ایم. و معصومیت همیشه لزوماً فضیلت نیست.

همهٔ ما دنبال چیزی هستیم. بیشتر ما با این احساس زندگی می‌کنیم که کامل نیستیم. همیشه کاری هست که باید انجام شود؛ تکه‌ای که درنهایت ما را کامل می‌کند؛ یعنی آنچه که گمان می‌کنیم سرنوشت واقعی ماست.

از نظر لوییس قرض‌گرفتن و گدایی‌کردن باهم فرقی ندارند.