بریده‌هایی از کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب

«به‌نظرت بزرگ‌ترین راه هدردادن وقت چیه؟» موش کور گفت: «اینه که خودت رو با بقیه مقایسه کنی.»

موش کور گفت: «بزرگ‌ترین توهم اینه که فکر کنیم زندگی باید بی‌نقص باشه.»

پسرک گفت: «بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم گم شده‌م.»

اسب گفت: «بعضی وقت‌ها.» پسرک پرسید: «بعضی وقت‌ها چی؟» «بعضی وقت‌ها بلندشدن و ادامه‌دادن کار شجاعانه و شکوهمندیه.»

موش کور گفت: «گاهی دوست دارم بگم عاشق همه‌تونم. ولی می‌بینم برام خیلی سخته.» پسرک گفت: «واقعاً؟» «آره، واسهٔ همین یه چیز دیگه می‌گم، مثلاً می‌گم خوشحالم که همه‌مون با هم اینجاییم.» پسرک گفت: «باشه.» «خوشحالم که همه‌مون با هم اینجاییم.» «ما هم از این که تو اینجا با مایی خیلی خوشحالیم.»

من کافی‌ام، همین جوری که هستم.

اسب بزرگ‌ترین چیزی است که با آن برخورد می‌کنند، و درعین‌حال آرام‌ترین چیز.

روباه گفت: «راستش رو بگم، اغلب فکر می‌کنم چیز جالبی برای گفتن ندارم.» اسب گفت: «راستش رو گفتن همیشه کار جالبیه.»

«چقدر زیبایی هست که باید مراقبشون باشیم.»

«فقط همین یک قدم را بردار...» «افق خودش مراقب خودش است.»

موش کور گفت: «معمولاً منتظر مهربونی می‌مونیم... ولی مهربونی با خودمون رو می‌شه همین الان شروع کنیم.»

«وقتی احساس می‌کنی کنترل چیزهای بزرگ از دستت خارج شده ... روی چیزی که عاشقشی و صاف جلوته تمرکز کن.»

«زندگی سخته. ولی مطمئن باش کسی دوستت داره.»

«اغلب بخشیدن خودت سخت‌ترین نوع بخشیدنه.»

«اینکه با خودت مهربون باشی از بهترین انواع مهربونیه.»

پسرک گفت: «بعضی وقت‌ها می‌ترسم شماها بفهمین من معمولی‌ام.» موش کور گفت: «عشق و علاقه نیازی به خاص‌بودن نداره.»

«بعضی وقت‌ها بلندشدن و ادامه‌دادن کار شجاعانه و شکوهمندیه.»

«عشق و علاقه نیازی به خاص‌بودن نداره.»

«وقتی احساس می‌کنی کنترل چیزهای بزرگ از دستت خارج شده ... روی چیزی که عاشقشی و صاف جلوته تمرکز کن.»

پسرک گفت: «بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم گم شده‌م.» موش کور گفت: «من هم همین‌طور. ولی ما دوستت داریم، و این دوست‌داشتن می‌تونه راه خونه رو نشونت بده.»