بریده‌هایی از کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب

پسرک پرسید: «چجوری این‌قدر هماهنگ و بی‌نقص‌ان؟» اسب گفت: «زیرِ آب یه عالمه پازدن و تلاش‌های درهم‌وبرهم در جریانه.»

اسب گفت: «بعضی وقت‌ها.» پسرک پرسید: «بعضی وقت‌ها چی؟» «بعضی وقت‌ها بلندشدن و ادامه‌دادن کار شجاعانه و شکوهمندیه.»

اسب گفت: «هیچی بهتر از مهربونی نیست. آروم و بی‌صدا فراتر از همهٔ چیزهای دیگه‌ست.»

«یه چیزی کشف کردم که از کیک بهتره.» پسرک گفت: «خالی نبند.» موش کور جواب داد: «راست می‌گم.» «خب، چیه؟» «بغل. موندگاری‌ش بیشتره.»

اسب گفت: «هرکی یه دلیل و قوت قلبی نیاز داره تا باهاش به راهش ادامه بده. دلیل شما چیه؟»

پسرک گفت: «بعضی وقت‌ها می‌ترسم شماها بفهمین من معمولی‌ام.» موش کور گفت: «عشق و علاقه نیازی به خاص‌بودن نداره.»

اسب گفت: «درخواست کمک به‌معنی تسلیم‌شدن نیست.» «به‌معنی اینه که حاضر نیستی تسلیم بشی.»

پسرک پرسید: «کِی از همیشه قوی‌تر بودی؟» «وقتی جرئت کردم ضعف‌هام رو نشون بدم.»

پسرک پرسید: «شجاعانه‌ترین حرفی که تا حالا زده‌ای چی بوده؟» اسب گفت: «کمک.»

«اشک‌ها به دلیلی سرازیر می‌شن و نشونهٔ قدرت تو هستن نه ضعفت.»

اسب گفت: «همه یه کم می‌ترسن.» «ولی وقتی با همیم کمتر می‌ترسیم.»

پسرک پرسید: «اینکه با دوستات باشی و هیچ کاری نکنی درواقع هیچ کاری نکردن نیست، مگه نه؟»

پسرک گفت: «بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم گم شده‌م.» موش کور گفت: «من هم همین‌طور. ولی ما دوستت داریم، و این دوست‌داشتن می‌تونه راه خونه رو نشونت بده.»

«اغلب بخشیدن خودت سخت‌ترین نوع بخشیدنه.»

موش کور گفت: «معمولاً منتظر مهربونی می‌مونیم... ولی مهربونی با خودمون رو می‌شه همین الان شروع کنیم.»

موش کور گفت: «اینکه با خودت مهربون باشی از بهترین انواع مهربونیه.»

«چقدر زیبایی هست که باید مراقبشون باشیم.»

به‌نظرت عجیب نیست؟ ما فقط می‌تونیم بیرونِ خودمون رو ببینیم، ولی تقریباً همهٔ چیزهای مهم درونمون اتفاق می‌افتن.»

«من یاد گرفته‌م که چطور از لحظه لذت ببرم و حضور ذهن داشته باشم.» پسرک پرسید: «چطوری؟» «یه جای آروم پیدا می‌کنم و چشمام رو می‌بندم و نفس عمیق می‌کشم.» «چه خوب. بعدش چی؟» «بعدش تمرکز می‌کنم.» «رو چی؟» موش کور گفت: «کیک.»

«بیشتر موشِ‌کورهای پیری که می‌شناسم آرزو می‌کنن کاش کمتر به ترس‌هاشون گوش می‌کردن و بیشتر به رؤیاهاشون توجه می‌کردن.»