بریده‌هایی از کتاب همرزمان حسین (ع)

«و الْمؤْمن مجاهدٌ»؛ «مؤمن آن کسی است که مجاهد باشد.»؛ یعنی جهاد کند، مؤمن جهادکننده است، «لأنّه یجاهد أعْداء اللّه عزّ و جلّ فی دوْلة الْباطل بالتّقیّة و فی دوْلة الْحقّ بالسّیْف.»

تقیّه به‌معنای کار نکردن نیست بلکه به‌معنای کارکردن، منتها کار موفّقیّت‌آمیز کردن است. تقیّه به‌معنای راه رفتن و به‌طرف مقصد راه پیمودن است، منتها در صورتی که کوه وجود داشته باشد از داخل کانال رفتن است، از زیر رفتن است، از راه انحرافی رفتن است، پس رفتن، پیمودن و عمل در آن هست.

تا حالا شد سه وسیله: اوّلی حفظ نظم و جزئیّات برنامه، دوّمی استتار و کتمان، سوّمی ایجاد ارتباطات؛

یک گروه آن امامزاده‌هایی هستند که برای به دست آوردن یک مال‌ومنال یا یک مقام دنیوی میخواستند از عنوان و از وجههٔ امامزادگی خود استفاده کنند.

و این را شعرا، مخصوصاً شعرای جوان بدانند که سلاح شعرشان خیلی برّنده است.

اینجا است که به نظر شیخ آل‌یاسین و به نظر سیّد شرف‌الدّین، قهرمان اوّل کربلا امام مجتبیٰ است و قهرمان دوّم امام حسین‌بن علی است (علیه‌السّلام)؛ او بود که صحنهٔ کربلا را درست کرد.

تقیّه چیزی در مقابل عمل نیست، شکلی برای عمل است، پس تقیّه حالت استثنائی نیست.

دو مسئولیّت امام سجّاد و امام باقر (علیهماالسّلام)؛ تبیین حقایق دین و تشکیل یک جمعیّت مجهّز

هدف اصلی امام حسین (علیه‌السّلام)؛ تجدید انقلاب اسلامی پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) آن واجب چه بود؟ آن واجب عبارت بود از تجدید انقلاب اسلامی، بعد از پدید آمدن ارتجاع؛ به خط باز آوردن قطار منظّم جامعهٔ اسلامی، پس از خارج شدن این قطار از خط.

اینها سعی میکردند در ضمن اینکه جریان فکری اصیل اسلامی را حفظ میکنند، یک جریان سیاسی بسیار منظّم و حساب‌شده‌ای را هم تعقیب کنند و وابستگان به طرز فکر اسلامی خود را دور هم جمع نگه دارند و اینها را با هم ارتباط دهند و از لحاظ فکری و روحی، اینها را تجهیز کنند و تسلیح کنند و خلاصه برای آن روزی که امام صادق (علیه‌السّلام) بنا است شمشیر را به دست بگیرد و بیاید بیرون و در مقابل دستگاه قدرت، حرکت کند، یک عدّه سرباز مسلّحِ مجهّزِ فداکار دورش داشته باشد.

دورهٔ اوّل، دورهٔ بیست و پنج سال آغاز عهد خلافت است؛ یعنی دورهٔ امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در زمان سه خلیفهٔ نخستین. دورهٔ دوّم، دورهٔ شروع حکومت اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) است؛ یعنی زمان خلافت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) و سپس خلافت فرزندش امام مجتبیٰ (علیه‌السّلام) که بیش از شش ماه ادامه نیافت. دورهٔ سوّم، دورهٔ فعّالیّت زیرزمینی و تشکیلاتی ائمّهٔ اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) است، که از سال چهل و یکم هجرت، یعنی از سال صلح با معاویه شروع شد و بیست سال به طول انجامید تا سال شصت و یکم هجرت؛ یعنی سال شهادت حسین‌بن علی (علیه‌السّلام) در کربلا.

گفته‌ام و تکرار میکنم این مطلب را که هر روزی که میگذرد، حق یک قدم به مقصد خود نزدیک میشود. آن جاهلها و ظاهربین‌ها و نفهم‌هایند که خیال میکنند روزبه‌روز حق ضعیف میشود؛ نه، لحظه‌به‌لحظه و روزبه‌روز حق نیرومندتر، استوارتر، پرفروغ‌تر و شعله‌ورتر میشود و به هدف نزدیک‌تر میشود؛

تشکیلات شیعه که ما میگوییم، یعنی رهبری معیّن و مشخّصی در رأس به نام امام، یک عدّه خواصّی که سخن او را خوب میفهمند و عمل میکنند و یک عدّه تودهٔ شیعه که گوش به فرمان امامند و آنچه او گفت، انجام میدهند. و امّا آن خواص لزومی ندارد که لحظه‌به‌لحظه از امام یک نامه‌ای بیاید، یک دستوری بیاید در هر جزئیّات کارشان به آنها فرمان بدهد. نه، ممشیٰ دستشان است، خطّ‌مشی را فهمیده‌اند و میدانند باید چگونه [عمل کنند]. این است که در مدّت نه سال و خرده‌ای که امام حسن زنده بود، شیعه خودش را ساخت.

جهاد به‌طور مطلق یعنی درگیری و مبارزهٔ با قدرتهای ارتجاعی ضدّ تعالی و تکامل انسانی _ یعنی ضدّ اسلام و ضدّ قرآن _ هر جور که با اینها درگیری کردید، این در اسلام اسمش جهاد است.

جهاد عبارت است از تلاش و کوشش در راه پیشبرد هدف؛ منتها آن تلاش و کوششی که با درگیری با دشمن همراه است. آن تلاشی که با درگیری با دشمن همراه نیست، اسمش جهاد نیست.

گفتیم که فلسفهٔ امامت و آن موجبی که دوره‌ای به نام امامت را در تاریخ اسلام و شاید در تاریخ همهٔ ادیان ضروری کرده، دو چیز است: یکی عبارت است از تفسیر و تدوین و تطبیق و تشریح مکتب، و دیگر ادامهٔ راه پیغمبر و منذر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) و هدایت کردن جامعهٔ انسانها به آن سو و سمت و جهت که پیغمبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) مقرّر و معیّن کرده بوده است.

پس عاملی که ایجاب میکند امامت را _ یعنی وجود کسانی را که ادامهٔ نبوّت محسوب شوند و سررشتهٔ نبوّت را بعد از مرگ نبی به دست بگیرند _ عبارت است از احتیاج جامعه به تفسیر و تشریح و تبیین و تبلیغ مکتب؛

تمام خلفایی که در رأس جامعهٔ اسلامی بودند، همه افراد عاقلی بودند. نه عقل به معنای «ما عبد به الرّحمن»؛ نه، همین عقلِ مادّی شیطنت‌آمیزی که افراد دارند؛

اسم «بیمار» که دیگر نباید تا آخر روی این شخص بماند. به جای نامها و این عنوانهای افتخارآمیز: امام مجاهد، امام عالِم، امام آگاه، امام سازمان‌بخش، امام تشکیلات‌ده، امام به‌وجودآورندهٔ نهضت، امامی که موتور گردونهٔ تاریخی تشیّع است، بگویند: «امام بیمار»!

یک فایده عبارت است از فایدهٔ آموزش. رهبر اگر گفته‌اش و کردارش و برنامه‌اش برای پیروان معلوم شد، فایدهٔ بزرگ و مهمّی که دارد، این است که به پیروان می‌آموزد چگونه زندگی کنند. چرا این فایده در شناخت برنامهٔ رهبر است؟ چون معنای رهبری این است، یعنی یکی از ابعاد رهبری این است. شما اگر چنانچه کسی را که امام میدانید، ندانید که دربارهٔ فلان مسئله قضاوتش چه بود و عملش چگونه بود، طبعاً نمیتوانید از او پیروی کنید و مأموم او باشید.