بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

ارزش‌های والا نیستند که جنگ را مقدس می‌کنند بلکه این جنگیدن خوب برای هر چیز است که آن را مقدس می‌کند. "

انسان‌ها بیشتر زندگی خود را در وهم و خیال اراده هشیار می‌گذرانند، در حالی که رفتار و تصمیم‌هایشان بیشتر به صورت ناخودآگاه است وکلاف‌های سردرگم و معماگونه در درونشان حکم فرمایی می‌کند و البته اولین سپر دفاعی ایشان این است که باور دارند بر سرنوشت خود حکمرانند و خود تصمیم می‌گیرند. تو باید نخست از پس این دروغ و انکار بر بیایی و از این سپر خود گذر کنی با این خوارداشت نیکو اولین گام را برای رویارویی با معما و ستیز برای تصاحب خویشتن برداشته‌ای.

اما بگذار من به تو بگویم فرار از ناامیدی و تلاش افسار گسیخته برای نگه داشتن امیدهای واهی است که بشریت را به زانو در خواهد آورد.

آن کس که تنها برای دیده شدن دیگری و تحسین شدن می‌نویسد و خلق می‌کند در این خطر بزرگ قرار دارد که سلیقه عوام را برتر از سلیقه قهرمان خود و جان‌های بزرگ دریابد

بزرگترین منشأ ناخرسندی تو این است که از ابتدا از ناامیدی هراسیده‌ای و به هر وسیله ممکن از آن گریخته‌ای.

برای تو باید مهم باشد که چه اندیشه‌ای ذهنت را تغذیه می‌کند؛ زیرا خوراک خوب، از مهمترین لازمه‌های پرورش قهرمان ِخوب است.

در مورد این مقاومت در روند اندیشیدن، همیشه فکرم این بوده است که مشکل اصلی این نیست که من نباید به موضوع خاصی که مورد نظرم هست فکر کنم، بلکه دلیل بروز مقاومت این است که با باز شدن گنجه و رسوخ من به پستوی ذهنم، ممکن است هر آن چه خود و به سختی در آنجا پنهان کرده‌ام آشکار شود. این هراس بزرگی را در هشیاری هر فردی پدید می‌آورد

در میان بسیاران، همیشه این گونه دیده‌ام که بخشندگیِ صاحبانِ قدرت، نفرت را در فردِ مورد بخشش زنده کرده است. همیشه نگاه کودکان نیازمند در خیابان‌ها را پاییده‌ام که چگونه به افرادی که چیزی به آن‌ها می‌بخشند، می‌نگرند. این نگاه چیزیست از زایش نفرت و درونی شدن پستی و تحقیر همیشگی. از این رو همیشه نگاهم را دزدیده‌ام و آرام گذشته‌ام؛ مبادا نگاهی باعث شرم فردی ضعیف شود و خجالت او بدترین نیش را به جان انسان بزند که این بدترین بخشندگی است.

آنان که ما را در کودکی درمانده حکم‌های والدی خود کرده‌اند، در بزرگسالی نیازی نمی‌بینند که مستقیم و واضح ارزش‌های خود را به ما القاء کنند. نخی برای بستن ما کافی است و ما درمانده زنجیر محکم عقاید والدی و اجتماعی و محیطیِ دوران کودکیِ خود هستیم.

مانع اول برای هر پیروزی و هر اوج گرفتنی احساس گزنده سرزنش خویشتن است.

یا با دوست خردمندی در آمیز یا به تنهایی ات بگریز

بزرگترین منشأ ناخرسندی تو این است که از ابتدا از ناامیدی هراسیده‌ای و به هر وسیله ممکن از آن گریخته‌ای.

بارها شده است که وقتی باز می‌خواهم به همان مسائل مهم بیاندیشم خنده‌ام می‌گیرد و دست به تحقیر خودم می‌زنم.

آنان که با صداهای بلند مدّعی اصلاح مردمانند و پرشور‌ترین سرها و مصمّم‌ترین عقاید را دارند، خود بزرگترین مغاک برای سعادت مردمانند، چه که فردیّت را بی هیچ شرمی قربانی جماعت کولونی مانند خود و عقاید پوچ اجتماع محور کرده‌اند. در اجتماع این بسیاران است که بلند‌ترین فریاد و پر هیاهوترین آشوب گر در مرکز توجه و قطب اجتماع است. پس باید از این هیاهو و این اجتماع و این بسیاران، به خلوتی پناه برد: به جایی که جهان به دست هیاهو به جلو نمی‌رود، بلکه در خاموشی ذهن خردمندی شاید ستاره‌ای زاده شود که جهانی را در سکوت و بدون هیاهو شکل خواهد داد.

تجاوز جنسی از ویرانگرترین تجربیات بشری است که حتی تاثیر آن می‌تواند از بدترین سوگ‌ها و بزرگترین شکست‌های عاطفی هم بیشتر و ماندنی‌تر باشد.

به یاد بیاور آن جمله درخشان را که «هراس‌ها مانند ستارگان اند» ؛ در صبحگاه هم وجود دارند فقط خورشید آگاهی اجازه رؤیت آنها را نمی‌دهد و شب با خاموش شدن این نور، می‌توانیم هراس‌هایمان را روشن و در بالای سرمان ببینیم.

جهان از هر چیز تهی شود از رنج خالی نخواهد شد و این همان بزرگترین درس است: اگر از رنج‌هایت بگریزی، از تمام هستی و واقعیتش گریخته‌ای

او را بیگانه می‌یابند، چیزی از احساس شب در صبحگاه او باقی نخواهد ماند. او بهترین راه شناخت خود و قهرمانش را که از پس هراس‌ها و تمایلات تیره و خرده خاطرات پرحرارت و سیاه می‌گذرد، نادیده گرفته است. اما همچنان شب برای بهترین شناگران و با تجربه‌ترین دریا نوردا

بچه فیلی ست که از کودکی او را با زنجیر می‌بستند و اکنون که فیلی بزرگ و تنومند شده، او را با نخی می‌بندند و او فرار نمی‌کند.

آنان گمان می‌کنند اکسیر واقعی همان ایثار و زیرپا نهادن خویشتن در برابر اراده اکثریت است و جالب این است که اکثریت در بیشتر اوقات از آنِ ابلهان است و البته پرهیاهوترین شان.