بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

نگاه همیشه به بالا انسان را سر به هوا می‌کند و او را در خطر ایده آلیست شدن و سقوطی همه جانبه قرار می‌دهد. اگر تو همسفر نیکی برای قهرمانت باشی و او را به عنوان یک همراه و نه یک حمل کننده در مسیر سفر همراهی کنی، از مصاحبت با او هم به اندازه طی مسیر لذت خواهی برد.

آنکه ذهنی مستعد و دغدغه لازم برای اندیشیدن را ندارد از مطالعه کتابهای متعدد سودی نخواهد برد. اما آنکه به دنبال دغدغه‌های ذهنی اش با فلاسفه و جان‌های بزرگ و نوشته‌های شان همصحبت می‌شود، خوب می‌داند که چه چیز را باید از میان انبوه گفته‌ها بشنود و نیک می‌دانند چگونه قهرمان درون خود را، با تغذیه خوب قوی نگه دارند. برای تو باید مهم باشد که چه اندیشه‌ای ذهنت را تغذیه می‌کند؛ زیرا خوراک خوب، از مهمترین لازمه‌های پرورش قهرمان ِخوب است.

اما وقتی پله به پله از سطح دور می‌شوم، عناصر تمسخر کننده و دفاع‌های ذهنی ام آرام آرم کنار می‌روند

در رابطه با مگسان یا باید شیرینی باشی، یا مگس، یا کثافتی بابِ طبع مگسان.

جان‌های بزرگی را در تاریخ می‌شناسم که شجاعانه در یأس خود غوطه ور شده‌اند و ستاره‌های تابناکی از ذهن خلّاقشان زاده شده است. ویژگی بارز این افراد تاب آوردن رویه‌های تیره هستی و اندیشیدن به آن، به جای انکار و گریختن است. به قول تامس‌هاردی «اگر راهی برای رسیدن به روشنایی باشد، حتما از تیرگی می‌گذرد.»

اما در میان همه بخش‌های سرزنش گر وجود یکی را خیلی می‌پسندم و به نظرم جنسش از سایرین جداست. آنکه همیشه در گوشم می‌خواند «تو باید بشوی آن که هستی!»

" ارزش‌های والا نیستند که جنگ را مقدس می‌کنند بلکه این جنگیدن خوب برای هر چیز است که آن را مقدس می‌کند. "

برای هر ستیز سخیف و بی چیزی شمشیرت را آلوده مکن

کاستن از رنج بیمار به هر روشی نمی‌تواند راه مناسبی برای درمان باشد

استادی که نتواند بر خود خنده زند، خود مایه پوزخند است

اندیشه هم باید مانند مرد پارسی «راست بگوید و راست تیر اندازد» . آن که برای خوشآیند دیگری دست از راست گویی و تیر و کمان می‌کشد، همان اشتباه تاریخی پارسیان را انجام داده است و آفتاب اندیشه‌اش به زودی غروبی دلگیر خواهد داشت.

همیشه مغاکی سترگ بین انسان‌ها و اندیشه و دنیایشان وجود دارد. در میان مغاک خوش بینی افسار گسیخته و بد بینی گزنده به چیستی انسان پلی پیدا است و آن همان اندیشه‌ای درخشان است که از پس خوش بینی و بد بینی و عشق و نفرت به انسان می‌گذرد بر فراز همه این را می‌گوید که «انسان پارچه‌ای، لباسی، سنگی زشت در دست یک تندیس ساز است» .

آموزگار بدکار نیش زدن است. به یاد بیاور که بدترین انسان‌ها کسانی اند که دیگری را شرمنده و خجالت زده می‌کنند و بدترین کار خجالت زده کردن دوستان است. بسیاران نیک فرا گرفته‌اند که چگونه دیگری را شرمسار کنند، زیرا خود از درون بسیار گزیده شده‌اند و این است که تعامل با ایشان جان را فاسد می‌کند و گستاخی را از بین می‌برد.

در بیشتر موارد، نوازش خواهی ارجح بر همه امیال درونی ظاهر می‌شود و از بدِ ماجرا، قهرمان درون، بسیار کمتر از سایر بخش‌های عوام پسند ما توانایی جلب نوازش را دارد. پس دور از ذهن نیست که بسیاری از مردمان برای همین موضوع، فقط با بخش‌های سطحی و سخیف خود با دنیای بیرون ارتباط بر قرار می‌کنند و این است که قهرمان درون آنها، در پستوی تاریک ذهن پر هیاهوی شان بیکار و بی فایده می‌شود؛ این است دلیل ناخرسندیِ بسیاری از عوام. قهرمان تو باید سکوت و گوش فرا دادن را قبل از هیاهو آموخته باشد.

«تو جنگجوی جنگ‌های بهتری»

هرگاه هیاهو را در رفتار گروهی از خیرخواهان دیده‌ام نیک دانسته‌ام که رفتار آنان بیشتر نفرت را در دیگران می‌پرورد و جای کمی برای آن چه خیرخواهی خوانده می‌شود باقی می‌گذارد.

دنیا را بیشتر افرادی در سکوت و به دور از جنجال جوامع آکادمیک به پیش می‌رانند. تنها جان‌های بزرگ اند که تابِ تنهایی و اندیشیدن با خود را دارند و بر شهوت دنباله روی و اطاعت غلبه می‌کنند.

اگر نتوانی به خود و سرنوشتت مهر بورزی، کینه‌ای نهفته خواهی بود

تنها با تلاش و خودکاوی طاقت فرسا می‌توان به آن دژ مستحکم اندیشه‌های واپس زده شده رسوخ کرد.

مانع اول برای هر پیروزی و هر اوج گرفتنی احساس گزنده سرزنش خویشتن است.