بریده‌هایی از کتاب اعترافات

من فکر می‌کنم که ما مردم معمولی، ممکن است یک حقیقت اساسی را فراموش کرده باشیم-اینکه واقعاً حق نداریم درمورد کسی دیگر قضاوت کنیم.

مبصر کلاس مانند خدمتکار کلاس است. فردی است که نه به او توجه می‌کنند و نه به‌خاطر کارهایش از او تشکر می‌کنند؛

پرسیده بود که آیا خوشحال است؟ زمانی که مانامی گفت خوشحال است، آن مرد هم لبخندی زده و گفته بود: «منم به‌همین‌خاطر خوشحالم.»

همیشه یک مسئله وجود دارد و آن این است که بزرگسالان همیشه تو را پند و اندرز می‌دهند؛ اما دنیا را فقط با شرایط خودشان درک می‌کنند-آنها نمی‌توانند به‌یاد بیاورند که کودک‌بودن، چگونه است.

می‌گویند انسان فقط تا زمانی می‌تواند گریه کند که اشک‌هایش خشک شوند؛ اما انگار برای ما این‌طوری نبود. بیهوده امیدوار بودیم که اشک‌هایمان بالاخره پایانی داشته باشد و با ناراحتی بسیار از این پشیمان بودیم که هیچ‌وقت هر سه نفرمان نتوانستیم اوقاتی را باهم سپری کنیم.

فکر می‌کردم اگر در تاریکی جستجو کنم، شاید حقیقت را بیابم و این حقیقت به من کمک کند روزنه‌ای به روشنایی و آغاز راهی برای رهایی پیدا کنم؛ اما حالا که خواندن خاطرات مادرم را به اتمام رساندم، چیزی شبیه به این ندیده‌ام-من حتی نمی‌توانم راهی را که پیش رویم قرار گرفته است، ببینم.

خوشبختی مانند حباب صابون شکننده است و خیلی زود از بین می‌رود.

من فکر می‌کنم که ما مردم معمولی، ممکن است یک حقیقت اساسی را فراموش کرده باشیم-اینکه واقعاً حق نداریم درمورد کسی دیگر قضاوت کنیم.

ارزش ما توسط محیطی که در آن بزرگ شده‌ایم مشخص می‌شود و ما یاد می‌گیریم که براساس معیارهای قرار داده شده توسط اولین فردی که با او مواجه می‌شویم، درمورد دیگران قضاوت کنیم-که در بیشتر مواقع این فرد مادرمان است.

پشیمان شدم. بازهم به‌سراغم آمدند-پشیمانی‌های بیشتر.

این حقیقت که جامعه در سن بیست‌سالگی اجازهٔ مصرف الکل را می‌دهد، بدان معنی نیست که به افراد جامعه توصیه کنند الکل بنوشند-یا مست کنند. بااین‌حال بدون شک محدودیت سن قانونی برای نوشیدن الکل نقشی مهم را در رواج پاره‌ای از تصورات بازی می‌کند، مثلاً اینکه اگر به سن قانونی رسیده‌اید و یک‌بار الکل ننوشیده‌اید، چیزی را از دست داده‌اید-حتی اگر میلی به نوشیدن الکل نداشته باشید.

اگر همیشه نگران این باشی که دیگران درموردت چی می‌گن، هیچ‌وقت نمی‌تونی قوی‌تر بشی. پس به کارت ادامه بده.

زندگی ممکن است همچون یک حباب، بسیار شکننده و سبک باشد

زندگی‌کردن ملال آور است، همان‌طور که خودکشی‌کردن هم ملال آور است.

چگونه ممکن است در جهان این‌همه انسان احمق وجود داشته باشد

در این دنیا، از چیزهای بی‌معنی بیشتر از هرچیز دیگری بیزارم، اگر می‌خواهی جنایتی را مرتکب شوی، باید چیزی باشد که دیگران درموردش صحبت کنند و رسانه‌ها را به‌تنش بکشاند و تنها یک جنایت وجود دارد که این چنین است و آن، قتل است.

من کم‌کم احساس کردم که دارم مثل آنها تبدیل به فردی احمق می‌شوم-درواقع احساس خوشایند غیرمعمولی درمورد احمق‌بودن وجود دارد.

زندگی یک قاتل نیز، فارغ از وضعیت و جایگاهش، به‌اندازهٔ زندگی دیگران ارزشمند است؛

«مردم غیرعادی اجازه دارند که از اصول اخلاقی رایج تخطی کرده و چیزی جدید را به این دنیا عرضه دارند.»

احساس می‌کردم بزرگ‌ترین شکست‌خوردهٔ جهان هستم.