بریده‌هایی از کتاب زندگی بر محور حقیقت

دوست دارم وقتی مردم متوجه می‌شوند دربارهٔ دنیا اشتباه فکر می‌کردند، احساس خجالت نکنند، بلکه درعوض، همان احساس کودکانه را داشته باشند-حسِ شگفتی توأمان با کنجکاوی و الهام‌گیری. همان حسی که من خودم از سیرک به‌یاد دارم و هنوز هم هر زمان متوجه اشتباهم می‌شوم، می‌گویم: «آه، چطور ممکن است؟»

کاری که ما باید انجام دهیم این است که از تقسیم‌کردن دنیا به دو گروه دست برداریم-دیگر معنا نمی‌دهد. این کار برای درک درست دنیا، هیچ کمکی به ما نمی‌کند. به کسب‌وکارها هم برای یافتن فرصت‌ها کمکی نمی‌کند. به کمک‌های مالی هم یاری نمی‌رساند تا فقیرترین افراد را بیابند.

چرا این جهان‌بینی منفی و غم‌انگیز نسبت به دنیا تا این اندازه مزمن است؟ آیا باید رسانه‌ها را سرزنش کرد؟ البته که من هم به این موضوع فکر کردم، اما جواب مسئله این نبود. مطمئناً رسانه‌ها نقشی ایفا می‌کنند و در این‌باره بعدتر بحث خواهم کرد، ولی نباید آنها را به‌عنوان مقصر اصلی شناخت. نمی‌توانیم بر سر رسانه‌ها فریاد بزنیم: «هیس، ساکت!»

شکل‌دادن جهان‌بینی‌تان با اتکا به رسانه‌ها، به این می‌ماند که تنها با نگاه‌کردن به تصویر پاهایم، به ذهنیتی دربارهٔ من برسید

چیزی که قرار است در این کتاب بخوانید، زاییدهٔ ذهن یک نابغه نیست. درعوض، حاصلِ بحث، استدلال و همکاری مداوم میان سه نفر با استعدادها، دانش و تفکرات متفاوت است.

حقیقت‌مداری... یعنی زمانی‌که چیزهای ترسناک توجهمان را جلب کردند، به‌یاد داشته باشیم که اینها لزوماً مخاطره‌آمیزترین‌ها نیستند. ترس غریزی ما از خشونت، اسارت و آلودگی به شکلی معین موجب می‌شود که چنین موضوعاتی را دست‌بالا بگیریم. برای کنترل‌کردن غریزهٔ ترس، میزان ریسک را ارزیابی کنید.

مهم‌ترین اقدامی که می‌توانید در راستای اجتناب از قضاوت اشتباه دربارهٔ اهمیت یک چیز انجام دهید، پرهیز از توجه به اعداد یکه‌وتنهاست. هرگز و هرگز یک عدد را به‌تنهایی در نظر نگیرید. هرگز باور نکنید که یک عدد به‌تنهایی و به‌خودی‌خود می‌تواند معنادار باشد. اگر یک عدد به شما عرضه شد، همیشه حداقل یک عدد دیگر را تقاضا کنید. باید چیزی باشد که با آن مقایسه شود.

اکثریت افرادی که این سؤالات را از آنها پرسیدم، تصور می‌کردند دنیا خشن‌تر، ترسناک‌تر و کم‌امیدتر از آن چیزی است که درحقیقت آن‌گونه است؛ به‌طور خلاصه، غم‌انگیزتر از حقیقت اصلی جهان.

سیرک را دوست دارم؛ خوشم می‌آید که شعبده‌باز را در حال پرت‌کردن چاقوها به هوا ببینم یا یک بندباز را که ده پشتک پیاپی می‌زند. از تماشای این مناظر و حس هیجان و شوقش بابت عملی شدن آنچه غیرممکن به‌نظر می‌رسد، لذت می‌برم.