بریده‌هایی از کتاب گذر از زمستان

از او پرسید چرا ناراحت است؟ جواب داد «ناراحت نیستم، خسته‌ام.» من هم چند وقتی هست که این سؤال را همین‌طور جواب می‌دادم.

یاد این جمله افتادم «غم همیشه می‌ماند».

گاهی اوقات آدم چیزهایی به یاد می‌آورد که به هیچ دردی نمی‌خورند.

به خودم می‌گویم اگر می‌توانستم به اعماق بدنم نفوذ کنم، قلب و سَرم را بشکافم و داخلش را ببینم، احتمالاً چیزی نمی‌دیدم. هیچ‌چیز. جز باد، بیابان و زمینِ یخ‌زده‌ای که در آن هیچ جنب‌وجوشی نیست.

دلم می‌خواست می‌توانستم بلند شوم و بغلش کنم، اما همان مشکل همیشگی، جرئتِ انجام دادن کارهایی را که بایستی انجام بدهیم نداریم و آخرش همه‌مان مثل موش، تک‌وتنها توی سوراخ‌های‌مان می‌مانیم.

«حس می‌کنم توخالی‌ام. مُدام به این مسئله فکر می‌کنم؛ به خلأ درونم. به خودم می‌گویم اگر می‌توانستم به اعماق بدنم نفوذ کنم، قلب و سَرم را بشکافم و داخلش را ببینم، احتمالاً چیزی نمی‌دیدم. هیچ‌چیز. جز باد، بیابان و زمینِ یخ‌زده‌ای که در آن هیچ جنب‌وجوشی نیست.»

از او پرسید چرا ناراحت است؟ جواب داد «ناراحت نیستم، خسته‌ام.» من هم چند وقتی هست که این سؤال را همین‌طور جواب می‌دادم.