بریده‌هایی از کتاب راهبی که فراری اش را فروخت

نقل قولی که روی میز بلوطی بزرگ بود، افتاد. جمله از ویسنتون چرچیل بود و گویا تا حد زیادی در مورد خود جولیان بود: قطعاً مسئول سرنوشت خود هستیم. وظیفه‌ای که به گردن ما گذاشته شده، فراتر از طاقت ما نیست. درد و رنجی که می‌کشیم، فراتر از تحمل ما نیست. تا زمانی که به آرمان خود ایمان داریم و اراده شکست‌ناپذیری برای پیروزی در وجود ماست، کامیابی از ما دریغ نمی‌شود.

بیشتر افراد چه به لحاظ بدنی، عقلی یا اخلاقی، در یک گستره خیلی محدود از توانایی وجودی خود زندگی می‌کنند. همه ما گنجینه‌های حیات بسیاری برای جذب کردن داریم که بالاتر از آن، رؤیایی نیست.

فصل هشتم: برافروختن آتش درون به خودت اعتماد کن! یک نوع زندگی رو بساز که در تمام مدت زندگی بابتش خوشحال هستی. با روشن کردن جرقه‌های کوچک و درونی امکان و تبدیل آنها به شعله‌های کامیابی، بیشترین بهره را از خود ببر. فاستر سی مک‌کللن

«فقط وقتی که هنر عشق ورزیدن به خودت رو یاد گرفتی، می‌تونی واقعاً به دیگران هم عشق بورزی. فقط زمانی که قلبت رو به روی دیگران باز کردی می‌تونی قلب دیگران رو لمس کنی. اگه متوجه خودت باشی و احساس سرزندگی کنی، تو جایگاه خیلی بهتری قرار می‌گیری که یک فرد بهتری بشی.»

راز سعادت ساده است. این رو پیدا کن! چه کاری رو واقعاً دوست داری انجام بدی و بعد تمام انرژی خودت رو برای انجام اون کار جمع کن

ذهن، توانایی دستیابی به چیزهایی فوق العاده‌ای رو داره. این حقیقت که تو به چیزی تمایل یا امید داری، یعنی ظرفیت فهمش رو هم داری.

تسلط بر نفس و مراقبت همیشگی از ذهن، بدن و روح برای یافتن خودِ متعالی و تحقق رؤیای زندگی، ضروریه. چطور می‌تونی به دیگران توجه کنی اگه نمی‌تونی حتی به خودت توجه کنی؟ چطور می‌تونی کارهای خوب انجام بدی در حالی‌که خودت احساس خوبی نداری؟ من نمی‌تونم تو رو دوست داشته باشم اگه خودم رو دوست نداشته باشم.»

دوست من! من هم در این مسیر گام برداشتم. من هم همان دردی رو که تو کشیدی، چشیدم؛ اما این رو فهمیدم که هر چی اتفاق میفته دلیل داره. هر حادثه‌ای هدفی داره و هر مانعی درسی برای آموختن. من یاد گرفتم که شکست، چه می‌خواد شخصی، کاری یا حتی از نوع روحی باشه، برای شکوفایی ضروریه. باعث رشد درونی میشه و انبوهی از پاداش‌های روانی رو به دنبال داره. هیچ وقت افسوس گذشته رو نخور، بلکه قبولش کن همون طورکه یک معلم این شکلیه.

لحظه‌ای که دیگه برای لذات بزرگ زندگی وقت نگذاشتم، شروع به لذت بردن از لذت‌های کوچک کردم؛

ر گاه یک فکر ناخوانده، نقطه اصلی ذهنت رو اشغال کرد، بلافاصله یک تفکر نشاط بخش به جای اون قرار بده. به این شکل که انگار ذهن یک ویدئو پروژکتور بزرگه که هر تفکری به منزله یک اسلاید در ذهنه. هر وقت یک اسلاید منفی روی صفحه ظاهر شد، سریعاً اون رو با یک تفکر مثبت جایگزین کن.»