بریده‌هایی از کتاب کرب‌وبلای امام زمان (عج) و مرابطه‌ی مؤمنانه‌ی منتظران

شیعیان، همچون سایر مردمان ساکن شرق و غرب زمین، همرنگ زمانه و مردم زمانه شدند. دلخوش به سور و سوگ در شادی و عزای اهل بیت (ع)، مناسبات و معاملات ریز و درشت خود را بر پایهٔ قواعد و دریافت‌های غیرالهی مشرکانه سامان دادند و برای استخوان سبک کردن، به نذر و نیاز و زیارت عاری از معرفت بسنده کردند. آنان همهٔ آنچه را که موجب واقعهٔ غیبت شده بود، فراموش کرده و برای خویش در تدارک واقعهٔ شریف ظهور، تکلیفی متصوّر نشدند. به انتظاری منفعلانه و بی‌خاصیت دلخوش شدند و حتّی برای برقراری پیوند با حجّت خدا، قدمی پیش نگذاردند.

فرزند آدمی، همچون طلایی است که در فراز و نشیب «زندگی بی‌امام»، به صد آلودگی ملوّث شده و قیمت و شفّافیت خود را از دست داده و اساساً قابل اعتنا نیست.

«وقتی پنجمین فرزندم غایب شد، مواظب دین خود باشید. مبادا کسی شما را از دین خارج کند! او ناگزیر غیبتی خواهد داشت؛ به طوری که گروهی از مؤمنان از عقیدهٔ خویش برمی‌گردند. این محنتی است که خدای تعالی خلقش را به واسطهٔ آن می‌آزماید.»

ابتلاء، نردبان ارتقاء است.

در هر زمانی، به اذن‌الله یک حجّت ناطق، عهده‌دار امور مادّی و معنوی جمیع مخلوقات است تا آنکه با سرآمدن عهد و عصرش، وظیفه و مسئولیت ایشان به امام بعدی منتقل شود.

«لَوْ خَلَتِ الْأَرْضُ طَرْفَةَ عَیْنٍ مِنْ حُجَّةٍ لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا؛ اگر زمین در چشم بر هم زدنی از حجّت خدا خالی بماند، اهلش را در خود فرو می‌برد.»

برخلاف مقام انبیاء و رسولان که به دلیل دارا بودن شأن خاصّ خبرآوری و رسالت، از سوی خداوند متعال، مکلّف به رفتن به سوی مردم هستند تا ضمن ابلاغ خبر و اعلام رسالت، دعوت‌گری مردم کنند و انذارکننده، دلالت‌گر، متذکّر و ناطق کلام‌الله باشند، اوصیای خداوند و ائمّهٔ هدی (ع) مکلّف به رفتن به سوی مردم نیستند و این در تکلیف مردم است که ضرورتاً می‌بایست به سوی امام بروند؛ او را بخوانند؛ دعوت کنندهٔ او باشند؛ ایشان را مبسوط‌الید ساخته و امر امامت و امارت بر امور خود را به ایشان بسپارند؛ درباره‌اش متعهّد شده و یاری‌اش دهند تا احکام فردی و اجتماعی مرتبط با تمام امور مدنی، مطابق آنچه رسول و نبیّ آورده است، در میانشان جاری شود.

ولایت حضرت معصوم (ع)، مقام، توانایی و قدرت تصرّف در جزء و کلّ عالم است

از سنّت‌های خداوندی است که مردم در بحبوحهٔ ابتلائات در معرض امتحان قرار می‌گیرند؛ شاید واسپس کسب روسپیدی و موفّقیت، بال به بال امام، طیّ طریق کرده و مراتب عالی قرب را به تجربه بنشینند یا در روی دیگر سکّه، با زردرویی و گسست عهد، متحمّل خسارات سنگین دنیوی و اخروی شوند

خانه‌نشینی بیست و پنج‌سالهٔ امام علی (ع) و شهادت در سحرگاه مسجد «کوفه»، زخم در میدان جهاد و صلح ناگزیر و سرانجام مسمومیّت امام حسن مجتبی (ع)، میدان‌داری سالار دشت «کربلا» و شهادت در ظهر عاشورای امام حسین (ع)، اسارت در محبس هارون و شهادت در عزلت با سمّ سندی بن شاهک برای امام موسی بن جعفر (ع)، همه و همه صورت‌های مختلف کرب‌وبلایی بودند که آنان با شیرینی تمام خود را مهیّایش ساخته بودند.

این مراجعه و حاجت‌خواهی ما نزد امام معصوم (ع)، ناظر بر قبول و اعتراف و اعتقاد ماست به ولایت تصرّفی آن امام همام. چنان‌که عرض کردم، عهد امامت و مسئولیت، پس از هر امام، به امام دیگر منتقل می‌شود؛ به عبارتی، امام صامت به امام ناطق تبدیل می‌گردد. صامت، یعنی فرمان نمی‌دهد. فرمانروایی از مقامات امام است، آن امامی که بالفعل است و فرمان می‌دهد و دیگران اطاعت می کنند، امام ناطق و آن امام که در حضور و عصر امام ناطق فرمان نمی‌دهد، امام صامت است!

از سنّت‌های خداوندی است که مردم در بحبوحهٔ ابتلائات در معرض امتحان قرار می‌گیرند؛ شاید واسپس کسب روسپیدی و موفّقیت، بال به بال امام، طیّ طریق کرده و مراتب عالی قرب را به تجربه بنشینند یا در روی دیگر سکّه، با زردرویی و گسست عهد، متحمّل خسارات سنگین دنیوی و اخروی شوند.

خانه‌نشینی بیست و پنج‌سالهٔ امام علی (ع) و شهادت در سحرگاه مسجد «کوفه»، زخم در میدان جهاد و صلح ناگزیر و سرانجام مسمومیّت امام حسن مجتبی (ع)، میدان‌داری سالار دشت «کربلا» و شهادت در ظهر عاشورای امام حسین (ع)، اسارت در محبس هارون و شهادت در عزلت با سمّ سندی بن شاهک برای امام موسی بن جعفر (ع)، همه و همه صورت‌های مختلف کرب‌وبلایی بودند که آنان با شیرینی تمام خود را مهیّایش ساخته بودند.

انتقال عهد ولایت و امامت، امری اعتباری، چنان‌که میان جمیع ملوک عرب و عجم مرسوم است، نبود؛ بلکه امری حقیقی و وجودی بود که به اذن الله اتّفاق می‌افتاد و هر امام، واجد همهٔ شئون ولایی خاصّی می‌شد که امر امامت و ولایت کلّیهٔ تصرّفی بر جمیع ساکنان عالم امکان را برای ایشان محقّق و ثابت می‌نمود.