بریده‌هایی از کتاب آنچه تو می‌خواهی باشم

چنان با چشمان لوچ به آن نگاه می‌کرد انگار به زبان چینی نوشته شده است. «این قسمت؟» «تو عشقی.»

«تو همون کسی هستی که وقتی من می‌خواستم یه سکهٔ ده‌سنتی خرج کنم خودت رو جر می‌دادی؟ چرا داری پول‌ها رو ــ پول‌های من ناگفته نماند ــ واسهٔ این خونهٔ کلنگی دور می‌ریزی؟»

خدای من، مرا از روی زمین بردار. هیچ‌کس نگاه متفاوتی به من نمی‌کرد؛ حتی کسی مشکوک هم نمی‌شد و این باعث می‌شد با خودم فکر کنم چطور می‌توانم از عواقب ناخوشایند این کار فرار کنم؟ تا کجا می‌توانم این زندگی دوگانه را پیش ببرم؟ و جواب این سؤال فقط به هتی بستگی داشت.

«از موی پریشانش، نگاه سرهای به‌دارآویختهٔ پنج تن پیِ اوست؛ ندیده‌ام احساس‌برانگیزتر از او.»

دست‌ها میان‌بری برای شناخت شخصیت افراد هستند.

شکسپیر چیز جدیدی ننوشته است. او حسادت، خیانت و یا طمع پادشاهان را اختراع نکرده است. شیطان را ابدی جلوه داده و چراغی روشن و ثابت روی آن روشن کرده است و به ما می‌گوید این چیزی‌ست که ما هستیم و همیشه خواهیم

هیچ‌کدوم جنایت‌کار نبودن؛ فقط دو بچهٔ نادان بودن.» وقتی سرش را تکان می‌داد نور چراغ ماشینی از روبه‌رو چهره‌اش را تحت‌شعاع قرار داد. «بچه‌های نادانی که دیگه هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شن و نمی‌فهمن که می‌تونستن بهتر از این زندگی کنن، هیچ‌وقت نمی‌رن دنیا رو ببینن و دیگه حسِ خوبِ برگشتن به خونه رو درک نمی‌کنن و هیچ‌وقت نمی‌فهمن ارزش زندگی به دوست‌هاییه که توش پیدا می‌کنن.»

هیچ‌وقت نمی‌فهمن ارزش زندگی به دوست‌هاییه که توش پیدا می‌کنن.»

ذهن من نه می‌توانست او را زنده کند و نه به او اجازه می‌داد بمیرد.

می‌توانست متأهل باشد، همجنس‌باز، یهودی، کافر یا همهٔ اینها باشد اما درواقع هیچ‌کدام از این چیزها اهمیتی نداشت. این چیزها به من نمی‌گفت او چه‌طور انسانی است.

زن‌ها همیشه حس قوی‌ای دارن

مادر به من هشدار داده بود که در دنیا درس‌های زیادی برای یادگرفتن وجود دارد. ای‌کاش این را هم گفته بود که این یادگرفتن چه تاوان سختی دارد.

این مسائل جزئی‌ان؛ اینها واقعیتن ـ بی‌اهمیت و پیش‌پاافتاده و واقعیت‌ها همه‌جا هستن. حس درونی‌ت رو بگو؛ حسی که بخشی از وجودت باشه، بخشی از نفست؛ حسی که ندونی چطور درموردش دروغ بگی؛ حسی که تونسته تو رو اینجا کنار من نگه داره.»

«به رؤیاهات ادامه بده.»

وقتی من و ماری روی تختخواب بودیم حالم از دورویی خودم به‌هم می‌خورد.

«به‌نظرم عصبانی‌بودن از تو به‌خاطر تنفرت از اینجا کار راحت‌تری بود تا اینکه از دست خودم به‌خاطر نفرت از دلیل اینجا بودنمون عصبانی باشم.»

در آن لحظه فهمیدم که عشق چگونه می‌تواند حسی فراتر از ظرفیت وجودی ما خلق کند.

«توی تموم دوره‌ها، مردهای معمولی مرتکب جنایت‌های خیلی بزرگی می‌شن. باور کن.»

شاید تو بتوانی جنگ را ترک کنی اما جنگ هرگز تو را رها نمی‌کند.

«من هم حال اون رو داشته‌م. وقتی فرزندت می‌میره چیزی درونت تغییر می‌کنه؛ مثل چیزهایی که قبل‌از سخت و شکننده‌شدن، نرم و انعطاف‌پذیر بوده‌ن.»