بریده‌هایی از کتاب آوای ققنوس

نمی‌گم ناامید نشو... بشو، اما توی ناامیدی پیدا شو... مثله یه ققنوس. وقتی همه فکر می‌کنن سوخته و خاکستر شده، از خاکسترش متولد می‌شه. بساز، بسوز بعدشم از نو بلند شو.

اگه می‌خوای یه کاری بکنی که حتماً انجام بشه باید رازتو به دو نفر بگی. دستش را روی سینه‌ام، درست روی قلبم گذاشت: - اول به قلبت بگو... دستش را از روی سینه‌ام برداشت و به آسمان اشاره کرد: - بعد به خدات.

جناب عشق چرا استکان من تلخ است؟ سفارش من بیچاره چای شیرین بود

آدم‌ها اگر می‌دانستند یک ساعت بعد چه چیز انتظارشان را می‌کشد، هرگز دل همدیگر را نمی‌شکستند.

خود آدمی که تیشه به ریشهٔ خودش زده، اولین قربانیه!

کاش می‌تونستم قلبمو از توی سینه‌م در بیارم بهت نشون بدم، که ببینی، ببینی تنها چیزی که توی دلمه، تنها چیزی که باعث تپیدن قلبمه تویی!

انتظار بدترین درد دنیاست.

شاید عشق تنها نقطه ضعف همهٔ آدم‌ها باشد!

نمی‌دونی وقتی این شکلی می‌شی، این‌جوری داغون، آواره کوچه خیابونا می‌کنی خودتو... من چه دردی می‌کشم!

عشق حال هر کسی را خوب می‌کند!

نمی‌دانستم این لحظه بازخورد کدام کار خوب من است اما مطمئن بودم بعد از آن همه مکافات، این عشق سهم من تا پایان زندگی‌ست

عشق! واژهٔ عجیب و غریبی که هنوز هیچ‌کس نمی‌تواند درست تعبیرش کند! عشق و درد، بی‌قراری و ناکامی و مبارزه برای عشق و آن‌چه که اسمش را دلدادگی می‌نامند.

باور کردم، که قصهٔ زندگی هرکس قهرمانی دارد. گاهی قهرمان زندگی خودت هستی و گاهی قهرمان زندگی آدم‌های زیادی می‌شوی!

حس ققنوسی را داشتم که بعد از ساعت‌ها و روزها پرواز بی‌وقفه، بالاخره به آن‌جائی که می‌خواسته رسیده، به بالای قاف. من رسیده بودم! به آرامشی عجیب... به سبک بالی عجیب‌تر! به نوک قلهٔ قاف!

شاید عشق تنها نقطه ضعف همهٔ آدم‌ها باشد! چقدر عشق عجیب است چقدر دوست داشتن خطرناک است!

کاش تمام عمر جوری زندگی می‌کردیم که انگار یک ساعت دیگر محال است در کنار هم باشیم! شاید آن‌موقع قدر هم را بیشتر می‌دانستیم. زندگی را بیشتر دوست داشتیم. برای خوب بودن بیشتر تلاش می‌کردیم.

با عجله پیام را باز کردم. نوشته بود: «چی تو رو بیشتر از هر چیزی خوشحال می‌کنه؟» ‫بی‌درنگ نوشتم: «سایهٔ تو، اون‌جایی که وقتی قدم می‌زدیم، کنار سایهٔ من روی زمین افتاده بود!» ‫با سرعت جواب داد: «می‌شه عاشقت باشم، عاشقم باشی؟» ‫لب‌هایم را روی هم فشار دادم. آشفته شدم و از فشار تردید دست‌هایم لرزید. برایش نوشتم: «عاشقم باش، عشق سرایت می‌کنه.»

الان، دارم فکر می‌کنم که شاید قشنگ‌ترین تصور ممکن از آیندهٔ یه عشق، به پای هم پیر شدنه.

سرخی روی من از گرمی دستان تو نیست، تب عشق تو چنین کرده مرا خون جگرم...

‫طبق عادت آن روزها، به تاج تخت تکیه زده بودم و دیگر دردِ گلوله آزارم نمی‌داد. نمی‌دانستم من به درد عادت کرده‌ام یا درد به وجودِ من!