بریده‌هایی از کتاب از نتایج سحر

طنز انقلاب، که درخشان‌ترین نمونه‌های آن در مجلهٔ گل‌آقا به چاپ می‌رسید، طنز موقر، استوار، و فاخری بود که با حفظ حریم و کرانه‌های ارزشی، همهٔ ویژگی‌های طنز موفق و تأثیرگذار را در خویش داشت.

در شعر انقلاب، جامعه و مسائل دنیای انسان‌ها به بهای پرداختن به ابعاد معنوی و عرفانی انسان، گُم و کمرنگ نمی‌شود و پرداختن به جهان بیرون و بی‌عدالتی‌ها و تخطئهٔ بیداد و جفای رفته بر انسان‌ها و جامعه‌ها به غفلت از ابعاد درونی و ترسیم افق‌های آرمانی و عرفانی و آسمانی نمی‌انجامد.

در نگاه شاعران انقلاب نوگرایی در تعارض و رویارویی با سنّت نیست و پذیرش سنت، ستیز با نوآوری محسوب نمی‌شود.

اعتراض و نقد کج‌اندیشی‌ها و کج‌روی‌ها با اعتقاد و پای‌بندی به گفتمان انقلاب نه‌تنها خروج از انقلاب نیست، که ترجمان وفاداری عمیق و پاسداری شاعر از حریم ارزش‌ها و سرمایه‌های انقلاب است.

جهان‌بینی و نگرش و بینش شاعر انقلاب در همهٔ سروده‌هایش قابل رصد است و ژرف‌ساخت شعر او آیینه و ترجمان باورهای اوست؛ هرچند مستقیم و صریح از مضامین و مسائل انقلاب اسلامی سخن نگفته باشد.

«شاعر انقلاب» به شاعرانی اطلاق می‌شود که رویکرد و جهت‌گیری کلی آنان در عمدهٔ سروده‌هایشان در عصر انقلاب اسلامی (از سال ۱۳۴۲ تا وقوع انقلاب اسلامی به‌ویژه ۱۳۵۷ تاکنون) با ارزش‌ها، هنجارها، باورها، و مبانی انقلاب اسلامی سازگار است.

شعر باید چند ویژگی داشته باشد تا بتوان آن را شعر انقلاب اسلامی نامید: ـ شعر باشد؛ ویژگی‌های اصولی و اساسی و عناصر شعری را دارا باشد. ـ نمودها و نمادهای انقلاب اسلامی در آن باشد. ـ ارزش‌ها و هنجارهای اسلامی در آن باشد. ـ در عصر انقلاب اسلامی سروده شده باشد.

شعر، آیینهٔ باورها، نگرش‌ها، نشیب و فرازها، آرمان‌ها، و پسندها و ناپسندهای جامعه است. شاعر در جامعه می‌زید و از جامعه می‌گیرد و شعر او ترجمان اندیشه و احساس مردم نیز هست؛ به‌ویژه در عصر انقلاب که شاعران با مردم، از مردم، و در مردم هستند و شعر آنان روایت صادقانه و روشن اعتقاد و نگرش مردم است.

شاید در هیچ شاخهٔ ادبی و هنری دیگر، آن‌گونه که شعر هست، امکان «تفسیر و تصویر مردم» نباشد