بریده‌هایی از کتاب شاید خدا گم شد!

حرف مردم وقت‌هایی آن‌قدر تند و تیز می‌شد که سرها به باد می‌داد، زبان‌ها می‌برید و آبروها می‌ریخت.

حکمت خیلی چیزا رو شاید هیچ‌وقت نفهمیم، اما اینو می‌دونم یه وقتایی کار کارِ اون بالایی نیس، خودمونیم که آتیش به جون خودمون می‌ندازیم. خودمون با دست خودمون تبر به ریشه‌مون می‌زنیم. خودمون سقف دنیا رو به سر خودمون خراب می‌کنیم و بعد کاسه‌ی چه کنم چه کنم دست می‌گیریم و پرسون پرسون پی حکمتش می‌گردیم.

خیلی وقت بود با خودش طی کرده بود کاری به کار کسانی نداشته باشد که تنها زبانی مسلمان بودند و راه مسجد و قبله را می‌دانستند و در عمل هیچ چیز از دین و خدا سرشان نمی‌شد.

فکر کردم چه‌قدر راه‌های به خدا نزدیک بودن متفاوته و من چه‌قدر اسیر یک راه بودم و تا چه‌قدر زیادی پس رفت داشتم تو باور بودنش.

آدم به شوربختی‌ها عادت می‌کند، آدم به دیدن شوربختی خودش، به دیدن شوربختی عزیزانش عادت می‌کند.

دل که می‌دهی یک‌جوری حالت شبیه همین تکه‌های گداخته‌ی زغال است. گرمت می‌شود، گُر می‌گیری، ذره ذره داغ و داغ‌تر می‌شوی، می‌سوزی، می‌سوزی، می‌سوزی و اگر وصل باشد آب سردی می‌شود به جانت، اما امان از آن روز که فصلی بزرگ پا به میان بگذارد. امان از آن روز که وصلی نباشد و نشود، آن وقت مثل گدازه‌های آتش‌فشان چیزی در جانت می‌جوشد و غل می‌زند و فوران می‌کند، در داغی خودش هی و هی از نو می‌جوشد و غل می‌زند و باز از نو فوران می‌کند و هیچ راهی برای سرد شدنش نیست مگر زمان! زمان مرهم دردها می‌شود، زمان همه چیز را با خود می‌شوید و می‌برد، اما پَس آن بُردن‌ها ردی هم می‌گذارد. ردی که گاهی مرورش درد دارد و یادت می‌اندازد هیچ چیز از بیخ و بن محو نمی‌شود و تنها کم‌رنگ و بی‌صدا کنجی می‌نشیند تا به وقتش سر باز کند و ابراز وجود!

یه وقتایی، کارا یه جوری به هم می‌پیچه که نمی‌تونی بگی چی درسته و چی غلط. تو لحظه تصمیم می‌گیری... تو لحظه! بعد دیگه نتیجه‌ش هر چی باشه فرقی نمی‌کنه. اول و آخرش مقصری

همیشه و حتما همه‌ی سکوت‌ها علامت رضا نیست!

بالاخره یه سری سکوتا تاوان داره دیگه. همیشه که زبون سرخ سر سبزو به باد نمی‌ده. یه وقتایی اون زبونو نچرخونی و به موقع حرفتو نزنی، ته‌ش می‌شه حسرت. اینم از همون وقتاست.

حرف مردم گاهی از سم‌ترین سم‌ها هم کشنده‌تر بود. حرف مردم وقت‌هایی آن‌قدر تند و تیز می‌شد که سرها به باد می‌داد، زبان‌ها می‌برید و آبروها می‌ریخت

می‌دونم دل بِِدی، بعد همه چی خراب بشه چه‌قدر سخت و سنگینه، ولی اون ته و توهای قلبت یه رد زخم بمونه خیلی بهتر از اینه که هر روز به قلبت زخم نو بشینه.

حدیث را می‌کشت! به قیمت کشتن او برای پدر دست از دنیا کوتاهش آبرو می‌خرید! برای خودش، برای مادرش و برای خود حدیث!

لعنت به تمام احساساتی که باید نمی‌بود اما بود.

امروز ما دست این بنده خدا رو می‌گیریم، فردا روز خدا دست ما رو می‌گیره.