بریده‌هایی از کتاب تماس سرد

مشکل آموزش دادن به آدم‌های احمق این است که آن‌ها نمی‌دانند احمق هستند.

ما یاد گرفتیم «بودن یا نبودن...» اما منطقهٔ خاکستری بزرگی بین آن‌ها وجود دارد. شاید در زمان شکسپیر مردم فقط دو گزینه داشتند.

روزنامه‌ها دربارهٔ حملهٔ تروریستی با بمب‌های سیاه‌زخم و آسیب جدید و کشندهٔ مننژیت هشدار می‌دهند و تنها مُسَکنی که روزنامه‌ها می‌توانند پیشنهاد دهند، بنِ خرید پستی برای خرید خوشبوکنندهٔ زیر بغل است.

اساساً ما حیوانات بزرگ و پیشرفته‌ای هستیم. به این دلیل تکامل یافته‌ایم که بتوانیم صدف را باز کنیم و مغز خامش را بخوریم. اما حالا از ما انتظار می‌رود که راه سیصد خواهر کارداشیان و هشتصد برادر بالدوین را دنبال کنیم. جداً با سرعتی که آن‌ها کارداشیان‌ها و بالدوین‌ها را تولید می‌کنند، انواع دیگر انسان‌ها محو خواهند شد. بقیهٔ مردم ـ من و تو ـ فقط بن‌بست‌های تکامل هستیم که منتظریم فرصتی بیابیم تا سوسویی بزنیم.

او به من می‌گوید که «تو چیزهای زیادی داری که برایشان زندگی کنی.» هر دوی ما می‌دانیم که او دروغگویی بیش نیست.

تصورم این است که من چه چیزی برای از دست دادن دارم؟ همهٔ آن چیزی که من نیاز دارم این است که برخی از شیرین‌کاری‌های پیرمرد را برایش زنده کنم و او را آن‌قدر بخندانم که دوباره جان بگیرد. فکر می‌کردم این کار ضرری ندارد.