بریده‌هایی از کتاب آسپازیا

«هیچ زنی، هرگز با مردها امنیت نداشته است. همسر قانونی، موقت، یا معشوقه، مهم نیست کدامشان باشد، زنها همیشه مجبورند با هزار ترفند مرد خود را نگه دارند.»

«انسان فقط می‌تواند در تقلید برتری جوید. خدا تنها کسی است که چیزهای جدید خلق می‌کند.»

«افسوس که عاشق شدم. زنی که عاشق شود، دیگر فیلسوف نخواهد شد.»

«زنها باید این دنیای مردانه را تغییر بدهند.»

مردها هرگز فراموش نمی‌کنند، پیش از هر چیز، یک مرد هستند و با وجود هوش سرشار سرانجام عاشق زنها می‌شوند

انسان باید دوستان خود را با همان دقتی انتخاب کند که گویی جواهری را برمی‌گزیند.

افکار انسان باید آزاد باشند تا مطابق خواست او پرواز کنند. و فقط زمانی باید محدود گردند که به حدود دیگران تجاوز کنند و یا باعث ظلم و ویرانی گردند.

عجب دختر شگفت‌انگیزی است! شاید تنها یک پادشاه ایرانی قدر چنین دختری را بداند، به او شهامت بدهد و در ضمن احترام به هوش او، نسبت به علایق اش واکنش های مناسبی داشته باشد. او متولد میلیتوس است نه یونان که زنان و هوش آنها مورد نفرت و تحقیر قرار می‌گیرد. درست است که ما اکنون تحت حکومت یونان هستیم، اما او دختری از آسیای صغیر است.

«اما زنان از قانون قدرتمندتر هستند. ما زنها جز سرشت خود، قانون دیگری نمی‌شناسیم. سرشتی که از هر قانونی بالاتر است.»

- «هیچ زنی، هرگز با مردها امنیت نداشته است.

«هیچ چیز همواره یکسان باقی نمی‌ماند. همه چیزها و همه وضعیت‌ها، حتی ستارگان در مدارهایشان و بادهای آسمان تغییر می‌کنند. پس واقعیت ناپایدار است و آنچه امروز واقعیت دارد، فردا یا حتی یک لحظه دیگر واقعیت نخواهد داشت. ما چه موجودات فانی بدبختی هستیم! ما باید بر زندگی فرمان برانیم با این امید که در فعالیت‌هایمان یک چیز تغییرناپذیر وجود دارد و همچنین علت و معلول را بپذیریم و وجود واقعیت را مسلم فرض کنیم. در حالی که هیچکدام حقیقت ندارند. ما پر کاه بی‌پناهی هستیم، که بر روی آبهای رازآلود شناور می‌باشیم، بر روی موج‌هایی که هرگز خودشان را تکرار نمی‌کنند. هیچ امر ثابت و مسلمی وجود ندارد و ریشه همه اضطراب‌های ما در همین جا نهفته است. عقاید ما درباره واقعیت، همه ذهنی می‌باشند، نه عینی، زیرا عینیت وجود ندارد.»

ایرانی‌ها هنوز هم از ثروت فراوانی برخوردار بودند و تا حد زیادی از یونانی‌ها یا آن آتنی‌ها با فیلسوف‌های مسخره شان، باهوش‌تر بودند. مردم ایران دارای تاریخ و فرهنگ بودند، تمدنی که از فهم مردم غرب خارج بود. آنها از دستورات آمرانه و برخوردهای جسمانی اجتناب می‌کردند، اگرچه هنگامی که برانگیخته می‌شدند، به جنگجویانی وحشتناک تبدیل می‌شدند.

او به زنان وحشی رومی اندیشید که از سوی سابین‌ها به اسارت درآمده و صاحب فرزندانی شدند، آنها کودکانشان را جلوی پای اسب‌های رومی‌ها و سابین‌ها، پرتاب کردند و با لگدمال شدن نوزادان، آنها را برای جنگ با یکدیگر تحریک می‌کردند

«تاریخ را باید همچون یک رشته کمدی در نظر گرفت و صد البته نباید آنرا همچون موضوعاتی عینی و حقایقی مسلم باور داشت.»

لازم نیست زیبایی را خلق کنی که قابل تقدیر باشد. چرا نقاشان و مجسمه سازان زحمت می‌کشند؟ برای لذت بردن از چیزهایی که می‌بینند. همه ما نمی‌توانیم هنرمند باشیم، آیا احترام و عشق در کسی که نگاه می‌کند کمتر از کسی است که احترام و عشق را خلق می‌کند؟ آیا خدایان می‌خواهند که ما همچون آنها خالق باشیم؟ نه. برای همین کافی است که در خوشی آنها شریک باشیم و از لذت هایی که به ما ارزانی داشته اند، لذت ببریم

هیچ منظره خجالت آور یا مرتبط به شهوت در هنر وجود ندارد.

او توضیح می‌داد: «هر موجودی که مانند انسان راه برود، انسان نیست! بسیار کسان هستند که انسانیتی کامل یا حتی ذره‌ای انسانیت در وجود خود ندارند. صورت انسانی همه چیز نیست. این روح است که بیانگر است.

«خدای ناشناخته! کسی که محرابش خالی است اما از احترام برخوردار است.»