بریده‌هایی از کتاب یک دوشیزه بریجرتون دیگر؛ کتاب سوم

«شخص باید یه کتاب رو بخونه چون اون کتاب با قلبش حرف می‌زنه.»

پاپی لبخند نزد. عاقل‌تر از این حرف‌ها بود که چنین حرکتی انجام بدهد. ولی بی‌شک در حال موفق شدن بود.

مرد لبخندی زد که این کارش او را بسی جذاب‌تر کرد. طوری که نفسش گرفت و مات ماند...

در مواردی که مربوط به آبرو و حیثیت می‌شد همیشه این زن بود که سرزنش می‌شد.

الان وقت احساساتی شدن نبود. فلسفه مال بی‌کارها بود، ولی او کاری برای انجام دادن داشت.

جانِ منی، از آنِ منی، جانانِ منی آی نفس دل تو را هوس کرد موی تو را ابروی تو را گیسوی تو را نقاشیِ من ای ساقی قربان چشمان سیاهت... بده از می چشمات که دریای محبته...

اندرو هیچ وقتی خیلی به این حقیقت که خانم‌ها اجازه تحصیلات عالیه را نداشتند فکر نکرده بود ولی اینکه پاپی بریجرتون نمی‌توانست در دانشگاه تحصیل کند یک جنایت بود. کنجکاوی‌اش بی‌انتها بود. درباره همه‌چیز سؤال می‌پرسید

«یه مرد گرسنه نمی‌تونه خوب کار کنه

یگانه خاطره‌اش درباره راجر بود که به‌مانند جواهری به آن افتخار می‌کرد. و آن‌هم شش‌ماه آموزش مخفیانه و شکنجه دادن او با دایره‌لغات حرف‌های زشت بود که پاپی با سپاسگزاری و وظیفه‌شناسی از او پیروی کرده

مردی احساساتی نبود یا دست‌کم فکر نمی‌کرد باشد. ولی آن لحظه به یک شعر تبدیل شد، هنگامی که موج به مانند قافیه‌هایی رازآلود اوج می‌گرفت و سقوط می‌کرد و باد سطرهایش را زمزمه می‌کرد. انگار که دنیا به زیر پاهایش به یک غزل تبدیل شد