بریده‌هایی از کتاب بی‌حد و مرز

«از خود نپرسید دنیا به چه چیزی نیاز دارد. بپرسید چه چیزی به شما جان دوباره می‌بخشد و بعد بروید و آن کار را انجام دهید، زیرا چیزی که دنیا به آن نیاز دارد آدم‌هایی است که جان دوباره گرفته باشند.» هاوارد تورمن

مراقبت مناسب از خودم و سلامتی‌ام عملی خودخواهانه یا اتلاف وقت نیست. اینها جزوی از میهمان‌داری نیکوست. من به این کرهٔ خاکی آورده شده‌ام تا به دیگران کمک کنم و از استعدادهای ذاتی‌ام برای ایجاد تغییر استفاده کنم. اگر سلامتی‌ام آسیب خورده باشد -یا مرده باشم- قادر به انجام دادن این کار نخواهم بود.

انجام دادن کاری که برایتان پاداش دارد تقریباً همیشه به شما انرژی می‌دهد. همین مسئله دربارهٔ کاری که بازده بالایی به ما می‌دهد وجود دارد. اما برای بیشتر افراد، انجام دادن وظایف انرژی‌بخش نیست -مگر اینکه وظایفتان با بازده و پاداش در یک راستا قرار گیرد. اگر این قدرت را دارید که هر سهٔ اینها را در یک راستا قرار دهید، کار همیشه به شما انرژی خواهد داد.

تعداد ساعات روز ثابت است، اما مقدار و کیفیت انرژی‌ای که در اختیار ماست ثابت نیست. این قیمتی‌ترین منبع ماست. هرچه مسئولیت بیشتری برای عرضهٔ انرژی‌مان به دنیا بر عهده بگیریم، توانمندتر و مولدتر خواهیم شد. هرچه بیشتر دیگران یا شرایط بیرونی را مقصر بدانیم، این احتمال که انرژی‌مان منفی‌تر و ضعیف‌تر باشد بیشتر خواهد شد.

برای موفقیت، باید کاری را که لازم است انجام دهیم، حتی وقتی درد دارد.

عامدانه عمل کنید زندگی امتحان کردن لباس نیست. روزها، هفته‌ها یا سال‌هایی که تلف می‌کنیم هیچ جایگزینی ندارد. در زندگی فقط یک فرصت داریم و هر کاری که در انجام دادنش ناکام بمانیم نکرده باقی خواهد ماند.

مایلم جوری زندگی کنم که فهرستی از صدها تلاش ناکام درست کنم، نه اینکه فهرستی از تأسف‌ها برای کارهایی که نتوانستم دست به انجام دادنشان بزنم

بعضی‌وقت‌ها دستیابی به این آرزوها مستلزم تعهدی جسورانه است. بارها بعد از اولین‌باری که آن داستان را شنیدم، کلاهم را در ذهنم به آن طرف دیوار انداخته‌ام تا خودم را متعهد به اکتشافات رشددهنده کنم.

«وقتی به این درک می‌رسید که افراد دیگر می‌توانند به شما کمک کنند کارتان را بهتر از حالتی که تنهایید انجام دهید، این نشانهٔ برداشتن گام بلندی درزمینهٔ پرورش فردی شماست.»

اگر بر آگاهی‌تان بیفزایید، توانایی‌هایتان را پرورش دهید و به انتخاب‌های درستی دست بزنید، می‌توانید به ظرفیت فردی خود دست یابید.

«هرچه افراد مسئولیت بیشتری متقبل شوند، احتمال اینکه استقامت بیشتری داشته باشند زیادتر است. هرچه مسئولیتی که افراد -برای اعمال، زندگی یا خوشبختی‌شان- تقبل می‌کنند کمتر باشد، این احتمال که آن زندگی خردشان کند بیشتر است. ریشهٔ استقامت در تمایل برای به عهده گرفتن مسئولیت نتایج کار قرار دارد.»

باور داشتن به ایده می‌تواند خوب باشد، اما بسیار محدودکننده است. وقتی به ایده‌ای باور دارید، مثل این است که در کاری با پول شخص دیگری سرمایه‌گذاری کرده باشید. آن را امتحانی می‌کنید و امیدوارید عملی شود. اما وقتی ایده را به تملک درآورده باشید، مانند این است که با پول خودتان سرمایه‌گذاری کنید. هر کاری لازم باشد می‌کنید تا عملی شود. هرچه این سرمایه‌گذاری بزرگ‌تر باشد، بیشتر احساس می‌کنید که باید عملی شود.

حتماً هم زمان تفکر انفرادی و هم زمان حرف زدن با دیگران را لحاظ کنید تا بیشترین بهره را از ظرفیت تفکرتان ببرید.

اگر می‌خواهید ایده‌هایتان را به سطح بالاتری ارتقا دهید، باید دربارهٔ آنها به‌طورکامل حرف بزنید. به‌این‌علت: حرف زدن آنچه را در دل دارید بیان می‌کند نوشتن دربارهٔ ایده به تفکرتان صبغه‌ای خردمندانه می‌دهد. در تفکرتان وضوح ایجاد می‌کند. حرف زدن دربارهٔ ایده به آن صبغهٔ عاطفی می‌دهد. فکرتان را به دلتان متصل می‌کند.

هیچ‌چیزی بیشتر از سؤال کردن باعث بهبود تفکر نمی‌شود.

اگر مطمئن نیستید که چطور ایده‌ای را ارزیابی کنید، این سؤالات را از خود بکنید. این کار برای من جواب می‌دهد: آیا آن فکر هنوز با من ارتباط برقرار می‌کند؟ آیا آن فکر با دیگران ارتباط برقرار خواهد کرد؟ چطور، کجا و چه وقت می‌توانم از این فکر استفاده کنم؟ چه کسی می‌تواند به عملی کردن یا اجرایی کردن این فکر کمک کند؟ اگر جواب مثبتی برای این سؤالات ندارید، احتمالاً آن ایده ارزشش را ندارد که آن را به مرحلهٔ بعدی فرایند فکر کردن ببرید.

وقتی مکان مشخصی برای چیزی داشته باشید، هرچیزی‌که باشد، این حس درون شما وجود دارد که باید آن مکان را پر کرد. و خود را مشغول به کاری خواهید دید که برای پر کردن آن مکان لازم است. این مسئله دربارهٔ فکر کردن هم صادق است.

نوشتن باعث می‌شود به مسائل به‌طورکامل فکر کنید. مجبورتان می‌کند آن فکر را بیان کنید. و باعث می‌شود افکارتان تصویری شود.

«یادگیری نوشتنْ یادگیری فکر کردن است. هیچ‌چیز را به‌روشنی نمی‌دانید، مگر اینکه بتوانید آن را به‌صورت مکتوب بیان کنید.»

حتی یک ایده هم وجود ندارد که از ابتدا در بهترین حالت ممکنش باشد. از خود بپرسید، «کجا می‌توانم این ایده را بهینه کنم؟» اگر به سازمان شما کمک می‌کند، آن را در جای موردنظر اعمال کنید. همچنین توجه کنید که آیا آن ایده درخور موقعیت شما در سفر زندگی‌تان هست یا خیر، آیا به شما کمک خواهد کرد درزمینهٔ یکی از نقاط قوتتان بهتر شوید یا خیر، یا آیا به شما کمک خواهد کرد رشد کنید و بهتر شوید یا خیر.