بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

غریزهٔ تکامل ما را به سمت نقاط قوت دیگران می‌کشاند و درصدد جبران ضعف‌های وجودی ماست. این گزاره عملاً به این معناست که برای کامل شدن باید دو اتفاق بیفتد: تمایل ما به یادگیری و تمایل شریک زندگی‌مان به یاد دادن، و بالعکس. بنابراین، توفیق عشق منوط است به توفیق در یادگیری و یاد دادن.

رویکرد ما به عشق در بزرگسالی، تا حد زیادی تحت تأثیر تجربهٔ ما از عشق در کودکی است.

وقتی بالأخره به حامی ایده‌آل خود می‌رسیم، احساس می‌کنیم وارد دسیسهٔ کوچکی علیه بقیهٔ جهان شده‌ایم. دیگر مجبور نیستیم زیاد دربارهٔ خودمان توضیح دهیم، او خودش می‌دانند.

شاید فاقد ویژگی‌هایی همچون متانت، خوش‌ذوقی، مهارت، ذکاوت، قدرت یا حساسیت باشیم. انگار در نقطه‌ای از وجود خود نقصی را کشف کرده‌ایم و هرگاه نزدیک فردی می‌شویم که ویژگی مکمل ما را دارد مجذوب او می‌شویم و سعی می‌کنیم از طریق عشق نقص‌مان را رفع و خودمان را کامل کنیم.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

شاید گزینه‌های دیگر را که نقص خاصی هم ندارند رد کنیم و حتا دلیلش را هم ندانیم، و تنها بگوییم، «زیادی خوب است» یا «دلم را می‌زند». معنای ضمنی این عبارات این است که «بعید می‌دانم بتواند همان مشکلات آشنای گذشته را برایم تداعی کند» یا «نمی‌تواند آن طوری که نیاز دارم مرا برنجاند تا عاشقش شوم».